Co jeść na obiad w pracy i dlaczego dwa koty są lepsze niż kot - jedynak?

Nareszcie nadeszły te wspaniałe czasy, kiedy można spać rano do oporu (pomijając krótką pobudkę o szóstej rano na kocie śniadanie) i nie trwa to tylko dwa weekendowe dni, a ponad trzy tygodnie, bo tyle właśnie urlopuję się w tym roku :)

Zanim jednak na dobre okrzepnę w nowej, choć w skali roku krótkiej, rzeczywistości – wrócę chwilowo myślami do pracy, aby zadać kłam pewnemu stereotypowi.
Otóż zwykło przyjmować się, że pracownicy biurowi w pracy podjadają tylko batoniki, zamawiają grupowo pizzę z dostawą i zapijają to hektolitrami kawy odrywając się od monitora komputera tylko na moment. Niekoniecznie! Z obserwacji poczynionych na moich kolegach i koleżankach z pracy mogę stwierdzić, że większość z nich korzysta z pomieszczenia socjalnego (wyposażonego w lodówkę i mikrofalówkę), w którym jadają przyniesione z domu obiady.

Czynię tak i ja, bo przywykłam do tego od początku obecnej pracy, bo dzięki temu czuję się syta przez całe osiem godzin pracy i przede wszystkim – wiem, co jem. Nie są to tylko lanczboksy z makaronem. Znacznie częściej zdarzają się pudełka z kaszą i dodatkami, słoiki z leczo, gulaszami, zupami (domowy gorący lub zimny kubek w pracy to jest to, co lubię) lub sałatki. 

Ale sam obiad to nie wszystko. Aby pokusa zejścia do sklepu po batonika nie była tak pociągająca, biorę ze sobą jeszcze jedno pudełko ze zdrowymi przegryzkami – tutaj podobnie jak z obiadami występuje urozmaicenie: bakalie, już umyte i pokrojone owoce i warzywa (najczęściej występującymi jest: marchewka, kalarepa, cukinia, papryka, jabłka i gruszki),  błonnikowe bezcukrowe musli z jogurtem lekko dosłodzane syropem klonowym lub syropem z agawy i rodzynkami. 

A kiedy dopada mnie głód, a zjadłam już wszystko, co przyniosłam z domu – w szafce zawsze czeka na mnie słoik z kuskusem. Zalewam go wrzątkiem, a ze sklepu przynoszę pomidora. Kuskus solę, pomidora kroję na kawałki, mieszam razem i pożeram.

Tak wyglądały moje niektóre obiady i przekąski, które przynosiłam ze sobą do pracy:

(jakość zdjęć niestety taka sobie, bo robione były telefonem...)

1. Kasza gryczana, smażony kurczak w papryce, gotowana czerwona kapusta.

2. Kasza  kuskus z bezmięsną chińszczyzną.
3. Absolutnie rewelacyjna i syta sałatka: kuskus, ogórek, feta, słonecznik, orzechy włoskie, czarny sezam, zielona pietruszka.

4. Kasza kuskus z kurczakiem w chińszczyźnie.

5. Kasza jęczmienna z zieloną pietruszką, ugotowana pierś z kurczaka, buraczki zasmażane.
6. Kasza jęczmienna, smażone tofu, orientalna sałatka z zalewy.
7. Kasza jęczmienna z ugotowanym i polanym roztopionym masłem kalafiorem.

8. Ryż z duszonymi pieczarkami i cukinią, wymieszany z zieloną pietruszką.

9.  Pełnoziarniste Spaghetti aglio olio z sezamem i zieloną pietruszką.
10. Duszone warzywa z ciecierzycą.
11. Miks sałat w winegrecie ze smażonym kurczakiem i czarnym sezamem.
12. Botwinka na kefirze.
13. Kotlety z kaszy gryczanej i zapiekane nadziewane pieczarki.
14. Makaron Pappardelle z boczniakami, pieczarkami i bobem.

15. Przekąska: miks warzywno - owocowy.
16. Przekąska: bezcukrowe błonnikowe musli z jogurtem naturalnym, rodzynkami i syropem z agawy.
17. Cytrynowa gotowana czerwona kapusta.

A teraz w najlepsze urlopuję się spędzając czas na obserwacji. Mam w domu super kino z całodobowym filmem przyrodniczym pt. „Dwa koty w jednym domu”.

W środę zamieszkała z nami Julka zwana zamiennie Miśką lub Tinką. Dokocenie dojrzewało w mojej głowie od dawna, a realne fizyczno-psychiczne przygotowania poczyniliśmy przez ostatni miesiąc, których ostateczna realizacja czekała na mój urlop.

Adaptacja Miśki do nowego domu i Aleksandra do nowej towarzyszki przebiega - zaskakująco dla nas – sprawnie i bezproblemowo. W przeciągu 4 dni jesteśmy już na etapie swobodnego i zgodnego poruszania się po domu obu kotów, a dzisiaj nawet miało miejsce kilku całusów. Wprawdzie nie śpią jeszcze przytulone do siebie, ale myślę, że wszystko jeszcze przed nami :)

Wszystkie obawy, jakie miałam przed adopcją Miśki nagle się rozpłynęły, dzięki zaobserwowanym efektom. Zapewne wpływ na to miały oba kocie dość ugodowe charaktery, oswojenie Miśki przez Wirginię i Marcina (dziękuję Wam :)), nasza przemyślana socjalizacja z programem krok po kroku oraz duża doza cierpliwości i spokoju.

Tym, którzy się zastanawiają nad dokoceniem – serdecznie do tego zachęcam. Pamiętajcie tylko, aby okna były zabezpieczone siatkami i nie wpuszczajcie od razu obu kotów na żywioł pierwszego spotkania.

Z tego miejsca serdecznie dziękuję dziewczynom ze Zwierzaków z Mińska, które swego czasu postanowiły zaopiekować się Miśką i dać jej szansę na nowe, bezpieczne życie.

Jeżeli jesteście ciekawi, jak wyglądały u nas pierwsze dni socjalizacji Aleksandra i Miśki – chętnie napiszę osobną notkę :) Cóż z tego, że to blog kulinarny ;)