O tym, dlaczego nie walczę z chwastami i co z tego wynikło w kuchni

Jaram się, tak właśnie – jaram się tym, że jem rzeczy z własnego ogródka. Wyhodowane własnymi siłami, z nakładem własnej pracy, w swoim własnym wolnym czasie, które są bio-eko-sreko i summa summarum wyszło to naprawdę tanio. Niby nic, bo przecież własny kawałek ziemi uprawiają miliony ludzi na świecie i większość z nich nie robi z tego powodu jakiegoś wielkiego halo. No ale to moja radość, więc mogę z nią robić co chcę – nieprawdaż?

Realizacja planu przeszła moje oczekiwania. Wzeszło prawie wszystko, niemal połowa jest już jadalna, reszta albo kiełkuje, albo dojrzewa, albo – jak rzodkiew sopel lodu, ustępuje już miejsca poplonowi w postaci świeżo zasianego jarmużu. Na późniejsze czasy będzie akurat.

A teraz internetowo od linka do linka - śledzę zachowania konsumenckie, ruchy aktywizujące lokalne społeczności, antykonsumpcjonizm, zdrowe żywienie, ziołolecznictwo i chwastozbieractwo. No i jestem pod wrażeniem. 

Oto co wyłowiłam z sieci:

1. Projekt – Warzywnik. Czyli od zera do farmera – czyli obalamy mit, że wokół domu może być tylko trawnik i tuje.

2. Nie kupuję. Obserwuję – świetne, lekkie i bardzo trafne teksty o codzienności, o konsumpcji i antykonspumcjoniźmie. Ta kobieta ma świetne pióro. Aż szkoda, że zaprzestała (być może tylko na pewien czas) pisania.

3. Herbiness – blog o tym, że jedzenie pochodzi nie tylko z warzywnika. Warto przejść się kilka kroków od domu, aby znaleźć zdrowe pożywienie.

4. Przez rok nie kupię jedzenia – projekt na życie. Cel? – uświadomienie (nie tylko) sobie, że można uniezależnić się w dużej mierze od dużych korporacji i korzystać z własnych zasobów.

Wszystkie te cztery wymienione blogi nakręciły mnie na nowe spojrzenie na to, co mam na talerzu. W zasadzie odżywiam się zdrowo, nie kupuję dużo, mam nareszcie swój ogródek, który nawet daje plony. Jednak sałatka pasterska Igora i międzyblogowa akcja Inez „Chwast na medal” skłoniły mnie do nowych zachowań. 

Mianowicie zamiast walczyć na grządkach z chwastami, zaczęłam się im przyglądać, poznawać i ... je zjadać. Pomysł nie jest nowy - powiecie. Tak, wiem: Noma, Amaro, Łuczaj... I pewnie jeszcze kilku guru się znajdzie. Ale ja dopiero odkryłam, że już mi z tym po drodze.

Pan R. póki co patrzy na to nieco skonsternowany, ale sałatka i zupa mu smakowały ;)

A Wy? Jakie znacie ciekawe blogi? I czy jadacie chwasty? :)

Miodowa sałatka z chwastami (przepis autorski inspirowany Sałatką pasterską Igora)

sałata: masłowa, lodowa, rzymska, rukola

koperek

zielona pietruszka

szczaw

rzodkiewka sopel lodu – liście i korzenie

babka zwyczajna

liście żółtlicy

lubczyk

mięta: dzika i pieprzowa

bób - ugotowany i obrany

pomidorki koktajlowe

czerwona cebula pokrojona w półkrążki

Sos: 

5 łyżek oliwy

3 łyżki octu jabłkowego 

sól himalajska

świeżo mielony pieprz kolorowy

1 łyżeczka miodu leśnego z Lawendowej Barci pod Lasem

1 łyżeczka musztardy krymskiej

Wszystkie warzywa i chwasty umyłam, sałaty porwałam, pozostałe pokroiłam. Składniki sosu wymieszałam w zakręconym słoiku, połączyłam z sałatką, wymieszałam i odstawiłam do lodówki, aby przegryzły się smaki.

Zupa z chwastów z makaronem (przepis autorski)

makaron krajanka

bulion z kurczaka zagrodowego

seler (wyłowiony z właśnie ugotowanego bulionu)

mięso ze skrzydełek kurczaka

mniszek lekarski

babka zwyczajna

liście żółtlicy

rukola

zielona pietruszka

szczaw

natka marchewki

lubczyk

koperek

Zielenię poszatkowałam i podgotowałam ok. 3 minuty w bulionie. Zdjęłam z ognia, dodałam selera i mięso z kurczaka i zmiksowałam. Połączyłam z drugą częścią bulionu i makaronem, doprawiłam świeżo mielonym kolorowym pieprzem i koperkiem.