Czas na rozgrzewkę :)

„- Wszystko w porządku?
- Nic mi nie jest. Po prostu trochę zmarzłem.
- Mam ugotowany rosół; świetnie panu zrobi. Niech pan szybko wchodzi.
Ujęła mnie za ramię i poprowadziła w stronę galerii
- Isabello, nie jestem inwalidą.
Puściła mnie zawstydzona.
- Przepraszam.
Nie byłem w nastroju, by toczyć boje z kimkolwiek, a już najmniej z moją upartą asystentką, pozwoliłem więc zaprowadzić się na fotel i opadłem na niego jak worek kości. Isabella usiadła naprzeciwko i przyjrzała mi się zaniepokojona.
- Co się stało?
- Nic. Nic się nie stało. Ponoć czeka na mnie filiżanka rosołu.
- Już podaję.
Wyskoczyła do kuchni, skąd zaczęły dochodzić mnie odgłosy krzątaniny. Odetchnąłem głęboko i zamknąłem oczy, by po chwili usłyszeć zbliżające się kroki Isabelli.
Podała mi ogromną, dymiącą bulionówkę.
- Przecież to większe od nocnika.
- Proszę to wypić i nie wyrażać się.
Powąchałem rosół. Pachniał smakowicie, ale nie chciałem okazywać się zbyt układny.
- Dziwnie pachnie - powiedziałem - Z czego to?
- Pachnie kurczakiem, bo jest z kurczaka, z solą i odrobiną jerezu. Smacznego!
Upiłem nieco i wyciągnąłem bulionówkę ku Isabelli. Pokręciła głową.
- Do dna!
Westchnąłem i upiłem kolejny łyk. Niestety rosół był smaczny.”*


Ugotowałam już sporo litrów superanckiego. Często każdy kolejny miewał inną nutę**, niż poprzedni. Bywał bulion z wywarem szparagowym lub z bardzo bogatym bouquet garni albo ze sporą przewagą rozmarynu z krzaka. Czasem aromatu dodawały suszone grzyby, kłącze imbiru, sos sojowy, tudzież białe półwytrawne z przepisu Ramsaya, które swego czasu wypatrzyła Małgoś.
I rzeczywiście ten ostatni dodatek najbardziej podszedł mi podniebiennie. Nadawał lekką kwaskowość, która doskonale komponowała się z wywarem. Wypiłam wtedy całą bulionówkę i natychmiast pomyślałam o napełnieniu kolejnej. Towarzyszył mi wówczas grubas Hieronimus, który po zatopieniu "Kosy" w łyżce zupy wziął się spakował i odleciał do kurnika Princess.



Ale wracając do superanckiego - nigdy jednak nie udało mi się uzyskać pożądanej klarowności. Aż do tej chwili. Przyznaję jednakowoż, iż to absolutny przypadek, podyktowany skromną ilością ingrediencji z racji mocno szczupłej spiżarni, która w Nowalijce dopiero się tworzy. I jeszcze novum – superancki nie jest tym razem wyłącznie warzywny.

Superancki – minimalistyczny (na jakieś 4 talerze – tym razem bez chłodu zamrażarki)
2 karoty
1 pietrucha
zęby czosnkowe – w ilości ile fabryka dała
łyżka oliwy
2 podudzia z kuraka
3 ziela angielskie
2 wawrzyny
sól, pieprznięty
woda (czyli sine qua non ;)

Wszystko razem gotowało się przez ok. 1 godzinę, może ciut więcej, a potem...



Tak! Wizualnie to absolutnie mój ideał. Tylko wina zabrakło ;)

A potem przyszedł czas na zupę :)

Rosół pomarańczowo – imbirowy z makaronem soba (inspiracją był przepis Domowego Kucharza z kuchni.tv)

superancki - minimalistyczny
sok wyciśnięty z pomarańczy
starte kłącze imbiru
sos sojowy
ugotowane mięso kurczaka
makaron soba
szczypiorek
czarny sezam
mleczko kokosowe (baaardzo ewentualnie ;))


Zupa powstała na bazie minimalistycznego. Po odcedzeniu rzeczonego do samego płynu, wcisnęłam sok z pomarańczy. Trzeba uważać, co by nie przeholować, bo to cytrus jest i rosół może zrobić się zbyt kwaśny (słodkie mleczko kokosowe może zniwelować kwaśność – ja go dałam dosłownie ciut, bo byłam na granicy przewagi pomarańczy nad resztą ;)). No dobrze! Sok mamy, to jeszcze przyda się trochę startego kłącza imbiru. W takim płynnym stanie rosół się zagotował i doprawił sosem sojowym, a już obok ujędrniała się soba. Ja tymczasem obrałam kurczę mięso z kości. Do miseczki najpierw wpadły kluchy, za którymi podążył kurak, za kurakiem rosół właściwy, czarny sezam i szczypiorek. A potem już tylko pozostało mi wiosłowanie łyżką w głębinach miski :)





A co na to Lec? ---> "Kogut opiewa nawet ten ranek, w którym idzie na rosół."


* Carlos Ruiz Zafon – „Gra Anioła”
** ale zawsze pływał w tym wszystkim lubczyk