Trzy aromatyczne napoje: herbata, "tarabuk" i kompot

Pan Kot okazuje się całkiem przyjaznym lokatorem. Piszę to z premedytacją nawet pomimo tego, że o piątej rano, czyli wtedy, kiedy śpi się najlepiej - on uruchamia alarm, że w jego misce widać dno.

Całe szczęście jest też bardzo grzecznym kotem, więc po namowach i krótkich głaskach skłonny jest poczekać jeszcze godzinę i zasypia równie szybko, jak ja. Nadchodzi jednak szósta rano i wtedy staje się on kotem asystującym. Nadzoruje, czy aby na pewno dobrze zakrywam owe dno miski porannym kocim śniadaniem i łapą sprawdza, czy to na pewno to, o co były te miałkoty godzinę wcześniej. A później z korytarza dobiega głośne mlaskanie. Mlaskanie słychać również wtedy, kiedy kot pije wodę.
I o ile koty zwykle nie odczuwają wielkiego pragnienia, o tyle człowiek już owszem. Woda mineralna z limonką dłużej stosowana staje się po pewnym czasie monotonna. Może więc trochę odmiany?

Czarną herbatę z suszoną szałwią nauczyłam się pić dzięki Basi Buruberi, która swego czasu zadbała o to, abym miała zapas szałwii na dłuższy czas. A potem trafiłam na jeszcze bardziej podrasowaną herbatę w lutowej Kuchni. Przepis poleca tymianek. Ja akurat nie miałam go na parapecie. Stał za to krzaczek majeranku. Zaeksperymentowałam zatem, dodałam jedną gałązkę do parzenia – smakowało naprawdę ciekawie :)

Drugi napój, cytrusowo – imbirowy z miodem nazywam tarabukiem. Po raz pierwszy piłam go właśnie w Tarabuku na Browarnej, rozgrywając partyjkę scrabbli z Panem R. Nie wiem jednak, czy skład jest tożsamy, jednakowoż to, co serwuję w domu smakuje niemal identycznie. Przy okazji jest idealny jako ciepły napój na bolące gardło. Pamiętajcie o nim, kiedy klimatyzacja w pracy latem da się Wam we znaki.

Kompot zaś, to podrasowany napój w stosunku do tego, który bardzo często jako dziecko pijałam do niedzielnego obiadu. Kiedyś to był bardzo nudny napój, zwłaszcza, że nie przepadałam za pływającymi w nim rabarbarowymi farfoclami. Specjalnie jednak ich tym razem nie przecedzałam i muszę ze zdziwieniem stwierdzić, że niespecjalnie mi przeszkadzały. Skupiłam się bardziej na bardzo pasującym do rabarbaru imbirowym posmaku.

Czarna herbata z szałwią, miętą i majerankiem (źródło: magazyn Kuchnia 2/2012, s. 29)

czarna liściasta herbata
suszone liście szałwii
świeże liście mięty
gałązka tymianku (użyłam gałązki majeranku)
miód leśny (lub cukier – wedle uznania)

Zaparzyłam herbatę z szałwią, następnie dodałam miętę i majeranek i przykryłam napar talerzykiem jeszcze na chwilę. Posłodziłam miodem leśnym.

Tarabuk – napój cytrynowo – imbirowy z miodem (pomysł podpatrzony w księgarni Tarabuk)

woda
plastry cytryny lub limonki
kilka plasterków obranego imbiru
miód

Zagotowuję wodę i zalewam nią imbir i plastry cytrusów. Zostawiam do naciągnięcia imbiru, dziabię cytrusy widelcem i słodzę miodem do smaku. Najlepiej smakuje pite bardzo ciepłe.

 Kompot rabarbarowo – winny z imbirem (pomysł własny)

500 ml wody
2 łodygi rabarbaru
2 łyżki cukru trzcinowego
100 ml białego słodkiego wina
 kawałek (ok pół kciuka) startego imbiru

Pokroiłam w małe kawałki łodygi rabarbaru zalałam wodą i zagotowałam. Kiedy kompot już się gotował dodałam cukier trzcinowy i wino, a po 5 minutach starty imbir. Kompot gotowałam jeszcze ok 2-3 minuty. Podawałam schłodzony.



 Kompot rabarbarowy dodaję do akcji:

  ,