Szara eminencja zachwytu. Okazyjnie

"A jeśli mnie oswoisz, będziemy siebie nawzajem potrzebować. 

Ja stanę się dla ciebie jedynym na świecie."

(Antoine de Saint-Exupéry - "Mały Książę)

Dokładnie rok temu przywieźliśmy do domu miauczący kontenerek.

Kot, który się z niego wyłonił spędził najpierw pół dnia pod wanną, a potem z łazienki, szybko przemknął cichcem do drugiego pokoju i schował się w szafie. Odwagi nabrał dopiero, kiedy w domu zrobiło się cicho i ciemno. Zaczął wtedy wydeptywać ścieżki, zwiedzać nieznane kąty i wąchać nieznaną dłoń, której właścicielka udawała, że śpi.

A teraz? Trudno mi sobie wyobrazić, że go kiedyś nie było. Lubię, kiedy mnie wita  w przedpokoju, po moim powrocie do domu, kiedy asystuje mi w kuchni, siedząc na parapecie, albo na lodówce. Kiedy próbuje ukraść mi mięso, które właśnie kroję i kiedy włazi na kolana, w chwili, gdy akurat mam na nich laptopa. Nie męczą mnie miauki o miskę z samego rana i nie złoszczą zadrapania na rękach. Uwielbiam codzienne wieczorne chwile, kiedy przychodzi się wtulić i drzemać, cicho pomrukując i rozczapierzając łapki. Lubię patrzeć jak śpi, zwinięty w kulkę lub rozciągnięty jak litera S, lubię zapach jego futerka i głaskać go po brzuchu. I chociaż z natury jestem małomówna, to do niego, zwłaszcza, kiedy jesteśmy sami w domu – gadam jak najęta. 
Pan Kot, Aleks, Tinek – nasz pełnoprawny członek rodziny.

Autorem zdjęć jest Maciej Stefański, bliżej znany jako O. z Rudomi i Futrografii, zwykle fotografujący rudych Ryśka i Marchewkę.