Niedzielny Kawosz

Tak właściwie mogłabym bez niej żyć. Nie budzi mnie, nie stawia do pionu, nie przypomina o swoim braku. Gdyby jej nie było – tragedii też by nie było. Ale przyznać mi trzeba, że i zaletę też jakąś posiada (która w zasadzie jeszcze z półtora roku temu była wadą). Smak! Wydawał mi się kiedyś absolutnie nie akceptowalny, tym samym nie pijalny. Potem jakoś tak wyszło dziwacznie, że teraz czasem sobie siorbnę z kubka tudzież z innej filiżanki. Taki ze mnie okazjonalny kawosz - niedzielny ;) Ale przynajmniej już nie twierdzę, że kawa nie ma racji bytu – wręcz przeciwnie, szukam kawowych smaków: czasem w makaronie, czasem w deserach, a czasem w kubku. O właśnie! Ciasto na ten przykład – samowolna przeróbka domowego przepisu z zeszytu Najlepszej na "Piernik Gienia". Zamiast przyprawy piernikowej i dżemu – pojawiła się kawa. I tym oto sposobem narodził się „Kawosz Niedzielny”. To było proste – na początek suche: 2,5 szklanicy mąki zmieszało się z 1,5 szklanicy cukru i łyżeczką sody. Potem popełniło mezalians z mokrym: szklanicą mleka, 2 jajcami i pół szklanicy oleju. Podzieliło na dwie części, do jednej doskoczyła zaparzona w 2 łyżkach wody kawa i została zamieszana na zjednoczenie z ciastem. Foremka najpierw przyjęła część kawową, potem część niesprofanowaną i wpadła do piekła na 40 minut w piekielnych 180 stopniach. I po zabawie. Potem tylko kawa z cytryną do posiorbania jeszcze. Tutaj wypadało by mi wspomnieć nieco o niej. Zostałam jej entuzjastką, kiedy na okoliczność wyjazdu na sądny dzień, wpadłam z wizytą do Tukana – mojej niedoszłej sąsiadki z Ptaszarni, aby przy nadarzającej się okazji odwiedzić jej mruczące futra i napić się kawy z kawiarki. Tukan okazał się miłą osobą nie tylko na pogaduchy na gadulcu, ale i oko w oczko. Wszystkie trzy sierście zaprezentowały się z bardzo sympatycznej strony – były dość przymilne i żywotne. Bajdełejem - szkoda, że nie miałam wtedy szklanego oczka ze sobą, bo bym Wam pokazała, jak ciekawie wygląda mała z umaszczeniem tabby. Nic to - może jeszcze będzie okazja. Kawa zaś była rewelacyjna – smaczna i orzeźwiająca. Primo: była parzona w kawiarce (to był mój pierwszy raz) i śmiem twierdzić, że w smaku jest dość podobna do kawy z ekspresu. Nawet zaczęła mi się marzyć owa kawiarka, bo o ekspresie póki co, mogę zapomnieć na dość długo. Secundo: kawa nie dość, że smaczna to i orzeźwiająca za sprawą aromatyzacji jej ziarenek przez cytrynę. Spodobało mi się to na tyle, że teraz parzę swoją własną wariację – wrzucam plasterek i dziabię łyżeczką, czasem po prostu wyciskam sok. Podobno taka z cytryną pomaga na ból głowy. Nie wiem – nie miałam jeszcze okazji przetestować, wiem natomiast, że w takiej kombinacji okrutnie mi odpowiada na tyle, że zapomniałam już o tym, że pijałam kawę z mlekiem ;) Tymczasem nie zapominam, że marzę o kawiarce :)





A co na to Lec? ---> "Dwa czarne charaktery, a jak odmiennej barwy."

Majeczko - dziękujemy :)