Oko, Koko i kokosowe kakao

Chyba trochę mnie nie było, bo Duża Siostra zaniepokojona ciszą wysłała mi esa, czy aby na pewno jeszcze żyję. Jak widać – oddycham ;) Podsumowanie minionego roku nie wypadło zbyt pomyślnie. Za to nowy rok jak na razie spisuje się w swojej roli całkiem nieźle. Zostałam kierowniczką, poznałam naocznie na zlocie kilka babulonków, przeprowadziłam się z Orzechówki do Nowalijki. A w międzyczasie... zaskoczył mnie mężczyzna piekąc dla mnie ciasto! Przekładaniec orzechowo – kremowy. Tego się absolutnie nie spodziewałam. Sam! A na dodatek wyraził chęć pobrania kuchennej nauki. Gotowaliśmy więc rosół, potem pomidorówkę, pieczarkową, później potrawkę z kurczaka (którą zjedliśmy... z frytkami ;)), potem smażyliśmy leśniczki ze Stołu Poli i piekliśmy seksowne, czyli boskie brownies, zwane między nami niewyszukanie ciastem czekoladowym, tudzież "tym dobrym". Mężczyzna uprzednio zaopatrzył się w kajecik i wszystkie przepisy skrzętnie notował. Byłam bardzo kontenta. A porzucając nauczycielską posadę kuchenną, zostałam uczennicą jazdy na łyżwach. I nawet popełniłam postępy: z ignorantki na trzymającą się pionowo na łyżwach i nawet jeżdżącą przed siebie po tafli. Całkiem nieźle. Koniec stycznia i początek lutego był całkiem sympatyczny. Wróciłam do wspomnień i nawet trochę mnie to ucieszyło. Nie! Kłamię – ucieszyło mnie to bardzo. Tchnęło nadzieją, że może przyszłość nie rysuje się tak chimerycznie, jak mi się zdawało? Poddaję się losowi i dniom, które wciąż przede mną – z nadzieją i błyskiem w oku. Chyba zobaczyłam wiosnę w środku zimy. Lód stopniał w swej sile, ale kra nie opuszcza. Karmię się minionymi chwilami – z uśmiechem. Wciąż i jeszcze.


A potem biorę w rękę kubek gorącego kokosowego kakao, rzucam okiem na Koko w kratkę, Diana Krall śpiewa: "bye bye, blackbird", a ja... Ja – widzę, słyszę, czuję – oddycham. Jest dobrze.


Oko i Koko, czyli kokosowe kakao :)

To taka kropka do postawienia po zlocie. Wiem, wiem – spóźniłam się, miałam w sobotę wypić, ale widziałam*, że Pola też swoje "kakałko"** wypiła później, to czuję się usprawiedliwiona ;)

Dla ścisłości – przepis jest autorstwa Marty Gessler , a ukazał się w Wysokich Obcasach (sobotni dodatek do Wybiórczej) 23.01.2010 r. Rzeczony jest tutaj, a oczko zrobiło tak:
Na początek do garnuszka wlało 165 ml mleczka kokosowego i uzupełniło wodą na tyle, aby wyszło z tego 2 porcje, czyli plus jakieś jeszcze 80 ml – było na oko, więc nie ręczę, że dobrze mi to oko obliczyło. Mleko z wodą bulgotało na gazie, aż się zagotowało w sobie, tymczasem w kubku wymieszała się niepełna łyżeczka kakao z 2 łyżeczkami cukru. I do tej mieszanki wlało się ciut zagotowanego, zamieszało na zjednoczenie, co by tylko grudek nie było i chlust na powrót do garnuszka, do reszty towarzystwa. A potem do kubka. I już! :)



A co na to Lec? ---> "Na czyj koszt żyją ludzie w cudzych wspomnieniach?"


* a fe, oczku! aleś skarżypyta ;))
** tak, tak! To dla Ciebie Polciu – wiem jak bardzo lubisz zwrot "kakałko" ;)PP
*** skorupki są po śniadaniowych jajach idealnych - na miękko, jeszcze u Lipki.