Gotujemy po polsku! Karpatka

Pan R. po ostatnim wpisie jajecznym podzielił się ze mną pewnymi obawami. Otóż zmartwił się, że po opisach śniadań jego wizerunek Pana i Władcy spada na pysk w tempie iście szaleńczym. Tym samym zaproponował sponsorowany i autoryzowany wpis, aby uratować jego nieco nadszarpnięty wizerunek macho. Swoją drogą - autoryzację przespał, więc piszę, co mi ślina na język przyniesie, a ściślej, co palce wystukają na klawiaturze.
Mamy więc deal: blacha karpatki plus wpis odbudowujący wizerunek macho w zamian za dwa omlety w weekend ;) Pan R. próbował jeszcze nieśmiało negocjować kilka dodatkowych wpisów, ale moją propozycję codziennych śniadań przygotowywanych przez wspomnianego, nie wiedzieć czemu, jakoś nie przyjął z entuzjazmem ;) Tym samym stanęło na jednym wpisie, jednej karpatce i dwóch omletach ;)

I otóż właśnie – ciasto, które możecie zobaczyć poniżej, to wprowadzone przez mnie w czyn wyartykułowane życzenie Pana i Władcy. Aby je zrealizować, zostałam zesłana do garów w kuchni – dokładniej mówiąc dwóch: jeden na ciasto parzone, drugie na budyń do kremu. W tym czasie Pan i Władca oddawał się bardzo ciężkiej i wielce stresującej pracy grania na komputerze. Musicie wszak wiedzieć, że dylematy moralne w Dragon Age, zmęczone od ekranu oczy i bolące od siedzenia szanowne cztery litery to nie lada wysiłek. Przy tym moja wyprodukowana, przy żarze dochodzącym z piekarnika, karpatka jest niczym pstryknięcie palcami. Aha! Ciasto łaskawie zostało już prawie zjedzone. Czekam więc na omlety ;)


Co do samego ciasta – próbowałam dowiedzieć się skąd się właściwie wzięło w polskiej kuchni, czy zostało zapożyczone, czy jest nasze. Niestety, nie znalazłam odpowiedzi. Ponieważ jednak znam je jeszcze z domu rodzinnego, dodaję do akcji polskiego gotowania u Grumków.



Karpatka (źródło: kartka z zeszytu, przepis na kartkę został spisany z książeczki „Przepisy Czytelników Poradnika Domowego” z 1992 albo 1993 roku, która to książka leży w szafce u rodzicielki; podane proporcje stosowałam już wielokrotnie)

Ciasto:

100 g masła
1 szklanka mąki
1 szklanka wody
5 jaj

Rozpuścić masło, dodać wodę i mąkę. Mieszać, aż ciasto uzyska jednolitą strukturę i zacznie „odchodzić” od garnka, chwilkę odparować i zostawić do ostygnięcia. Do zimnej masy dodawać po jednym jajku i ucierać (każde kolejne dopiero w momencie, kiedy wbite wcześniejsze połączy się już z ciastem). Ciasto podzielić na 2 blaszki i piec w 180 stopniach do momentu „wypiętrzenia gór” i ich lekkiego zezłocenia.

Krem:

0,5 l mleka
3 łyżki mąki ziemniaczanej
2 łyżki mąki pszennej
cukier wanilinowy
2 łyżki cukru
kostka masła

Z mleka, mąki i cukrów ugotować budyń (często mieszając) i ostudzić. Utrzeć masło mikserem i dalej ucierając dodawać po łyżce oziębionego budyniu. Przełożyć kremem placki i odstawić do lodówki na ok 4 godziny.
Wierzch można polać czekoladową polewą albo obsypać cukrem pudrem (jak dla mnie czynność zbędna, choć, kiedy byłam młodsza bardzo lubiłam na karpatce polewę)



Dodaję do akcji:


"Patronem akcji Gotujemy po polsku! jest serwis zPierwszegoTłoczenia.pl"