Nic bardziej podniecającego

„Ale proszę mnie źle nie zrozumieć (jak gdyby to było możliwe) – podczas zimowej śnieżycy nie ma nic bardziej podniecającego, kiedy się otrzepuje z butów breję na ganku kuchennym, niż piosenka „Ciocia Jenny” dochodząca z radia i zapach pomidorowej grzejącej się na kuchni.” *




Aha...! przeganianie zimy – odniosło zgoła przeciwny skutek. Wszystko na nic, do diaska! Zima za to uderzyła ze zdwojoną siłą małej śnieżycy. Do czorta! Zmarzłam! Ech! Pech! Tym samym wyszła pilna potrzeba ocieplenia nieco zimnej atmosfery. Warzę więc zupę. A nawet trzy. Same pomidorówy.
A teraz - uwaga - oświadczam, że porzucam moją zupną miłość. Tak! Na topie już nie jest szczawiówa. Spójrzcie na oczko od nowa – nowe życie, nowa codzienność, nowe smaki. Ależ oczywiście, że nadal ją lubię! Dobrze mi się kojarzy. Z sentymentem wspominam zbieranie szczawiu podczas wycieczki na strzałeczce. Łąka, zachwyt, reklamówka pełna zielska... Ale w ostatecznym rozrachunku ona jest... zbyt niedostępna. Za długo trzeba mi na nią czekać. I nie zawsze jest gwarancja, czy będzie w ogóle. Bo może akurat ta łąka nie obrodziła w szczaw? A ja chciałabym ją teraz, kiedy tylko przyjdzie mi na to ochota. To jak z przytuleniem – znikają ramiona i nagle bardziej chcesz się przytulać. Pomidorówka mnie nie zawiodła. Jest zawsze, kiedy jej potrzebuję. Nie jutro, nie za tydzień, nie za miesiąc – tu i teraz. I za to ją lubię. I za smak też. Za każdym razem może przybrać inną postać. Czosnek? Soczewica z mlekiem kokosowym? Garam masala i korzenie? Przyjmie wszystko. I zawsze jest dobra.



Od lewej do prawej:


1. Rodowa czosnkowa (toczka w toczkę za Truskawką)

1-kilogramowy słoik pomidorów ( u mnie prosto z maminej piwnicy)*
1,5-3 główki czosnku**
olej/oliwa
ok. ½ łyżeczki soli
pieprz
szczypta cukru
2 czerstwe bułki, pokrojone w kostkę (na grzanki)
masło do grzanek (opcj.)

Obieram czosnek. Każdy ząbek kroję w cienkie plasterki.
W dużym garnku rozgrzewam olej, wrzucam nań czosnek. Smażę na złoty kolor, potem dodaję pomidory i podsmażam, aż trochę zmiękną.
Zalewam je wodą (tyle wody, ile pomidorów), przykrywam garnek i gotuję na małym ogniu.
Na koniec dodaję niecałe 1/2 łyżeczki soli, szczyptę cukru. Miksuję. Doprawiam świeżo zmielonym pieprzem.
Podaję z grzankami z bułki/chleba, upieczonymi z kilkoma wiórkami masła. A gdy nie mam piekarnika, grzanki robię na patelni.
Pomidory plus czosnek, kto lubi sos pomidorowy, polubi tę zupę! Ważne, by nie używać kwaśnych, kiepskich pomidorów. Aby stanowiły godne towarzystwo dla czosnku, muszą być aromatyczne i słodkawe. Do tego kilka grzanek z maślaną nutką i jestem w siódmym niebie.

* w sezonie kupuję kg świeżych pomidorów, sparzam i wykrawam szypułki;
** tak naprawdę ilość czosnku zależy od jego ostrości – jeśli jest dosyć łagodny, trzy główki to rozsądna ilość;

Od siebie dodam, że robiłam dokładnie tak, jak przykazała tutaj Truskawka. Tylko proporcje miałam tradycyjnie na oko.



2. Tomatna trzy kolory, czyli soczewica – pusta curry – mleko kokosowe

oliwa(lub ghee)
czerwona cebula
zielona pasta curry
pomidory z puszki
czerwona soczewica
woda
mleczko kokosowe

Na oliwie najpierw mdleje cebulina, potem dostaje z łyżki pastę curry. Za chwilę dołączają tomaty i czerwona soczewica. Z wrzącym ambarasem wlewa się woda i sprawia, że wszyscy miękną w jej towarzystwie. Na koniec mleczko kokosowe ze swoim „ęą” dokonuje dzieła.

Cała procedura wzięta stąd:





3. Tomatna korzenna
Zainspirowałam się przepisem Liski na pomidorówę z cynamonem, ale ostatecznie i tak zrobiłam po swojemu.

oliwa
por w krążkach
garam masala
kmin rzymski
zapuszkowane tomaty
wędzony kardamon (2 szt)
superancki
przyprawa piernikowa
mleko kokosowe
makaron orzo (zwane też biavetti

Krok pierwszy: oliwa i por, zaraz za nim garam masala z kuminem. Potem przyszedł czas na tomaty. Wszystko pyrkało ładną chwilę z towarzystwem 2 wędzonych kardamonów i dopiero później wlał się superancki (drobiowy). Pierwotnie później miałam sypnąć cynamonem, ale o zgrozo! Okazało się, że go nie mam na stanie. Miałam za to przyprawę piernikową. Niech się dzieje, co chce! – i szybki rzut do rondla. Potem jeszcze raz dorzuciłam garam masalę, bo miałam ochotę na korzenność ekstremalną. Na koniec mleczko kokosowe – chyba odkrywam je na nowo :) Po zgaszeniu płomienia, do akcji wkroczyła żyrafina, żyrafinując wszystko na ciapo – krem, dość rzadki jednak jak na krem. Wszystko zagęściła dorzucona solidna porcja ugotowanego orzo. Tak! Ten korzenny posmak był git!



A co na to Lec? ---> "Notatka do myśli:”?!”"


* Philip Roth – „Kompleks Portnoya”