Czy 13 – ty może być dniem szczęśliwym?

Od środy nie tylko moja zmotoryzowana mysz ma prawo do jazdy po internetowej sieci dróg wszelakich. Ja też zostałam kierowniczką! ;) Nareszcie... choć zajęło mi to trochę więcej czasu niż zakładałam na samym początku ;) Ale co by nie było – właśnie mogę wykreślić z listy postanowień noworocznych punkt siódmy ;)


Natomiast niepisanym postanowieniem noworocznym – kulinarnym (takich zabrakło mi na mojej tajnej liście w wordzie) jest kolejne podejście do kwestii "brukselka mi smakuje, czy nie smakuje – oto jest pytanie".

W sprawie pozbycia się brukselskiej goryczy, wiem już, że można ją zlikwidować lub zminimalizować na kilka sposobów:

1. pakując ją na noc w arktyczny chłód zamrażalnika,
2. przed gotowaniem, nacinając jej nóżkę na krzyż,
3. gotować na parze,
4. gotować z odrobiną cukru,
5. podgotować ją na mleku lub w wodzie z mlekiem.

Czyli jest jakaś szansa na to, abym przestała się spierać z małymi kapustami? Niniejszym zrobiłam małe podchody.


Po pierwsze: bruksela na patelni.


To był obiad odświętny – w sensie świętujący moje prawne objęcie kierownicy.
Bruksela, kindziuk i czarnuszka zwana nigellą. Przepis Pinos:

pół kilo brukselki (obrać z wierzchnich liści, przeciąć na pół i usunąć głąbiki),
ok. 20 dag cienko krojonego kindziuka (kindziuku?) - w paseczkach,
łyżeczka nasion czarnuszki,
łyżka oleju
Na oleju lekko podsmażyć kindziuk. Dodać brukselkę i czarnuszkę. Smażyć, aż brukselka zacznie miejscami się "przypalać". Na początku można patelnię nakryć (brukselka się lekko poddusi).

Ja nieco to zmieniłam, ale tylko odrobinę. Po pierwsze: proporcje zrobiłam na oczko. Po drugie: najpierw na kapce oleju podsmażyłam chwilę kindziuk, potem dorzuciłam połówki brukseli i sypnęłam nigellą. I tutaj lekka zmiana – zamiast brązowić, podlałam tyćką wody, przykryłam i na chwilę zapomniałam. Potem odkryłam pokrywkę i pozwoliłam na wyparowanie płynu. Pod koniec dorzuciłam trochę masła do smaku i deczko przysoliłam brukseli.


A do tego podałam łosia – a jakże! Wszak obiad był świętujący. Łoś najpierw się zamarynował przez godzinę w chłodnicy w sosie sojowym, a potem wpadł na patelnię grillową. A do popitki – białe półwytrawne. Tym samym bruksela znalazła się w doborowym towarzystwie i smakowała całkiem nieźle, aczkolwiek nadal przypominała mi o tym, że jednak bywa złośliwie gorzka.


Po drugie: reaktywacja zupoholizmu ;)

Na pierwszy ogień poszła propozycja Liski, potraktowana jednak trochę orientacyjnie.


Najpierw nastawiłam superancki: woda, karota, pietruszka, seler, lubczyk (suszony i mrożony), ziele angielskie, pieprznięty w ziarnkach, zwycięski wawrzyn, kilka gałązek rozmarynu, zęby czosnkowe, cebulina, sól, oliwa i mały chlust białego wina. I na ogniste zapomnienie. Tamto sobie pyrkało po mału, a ja zwróciłam swoją uwagę na cebulinę – 3 sztuki popiórkowałam i rzuciłam na rozgrzaną oliwę i na bardzo małym ogniu pod przykryciem mdlały przez pół godziny. Za radą Liski, co jakiś czas robiłam zamieszanie łyżką. Po półgodzinie na kolejne 15 minut dorzuciłam łyżeczkę cukru, a do superanckiego połówki brukselskie. Po kwadransie cebulina wpadła do superanckiego. A ja w międzyczasie poleciałam sobie w kulki. Przysoliłam i dopieprzyłam mielonemu mięsu i utoczyłam kulki wielkości brukseli. A później na 5 minut przed końcem warzenia zupochy wrzuciłam te klopsy do zupy razem z pokawałkowanym pomidorem. Potem już tylko wszystko zostało opieprzone celem doprawienia smaku i obsypane mrożonym koperkiem. Dobre to było! W takiej wersji jestem skłonna polubić się z brukselską :)


Ale zadowolona zupą nie zamierzam bynajmniej już spocząć na laurach. Wciąż szukam brukseli idealnej ;)


A co na to Lec? ---> "Drogowskazy mogą zrobić z szosy labirynt."