Love Story z happy - endem

Dzień Dobry Państwu. Jestem właśnie świeżo po premierze najnowszego spektaklu z serii przedstawień „Maskarada – czyli słodki czwartek”. I muszę przyznać, że jak do tej pory teatr spisuje się znakomicie, publiczność dopisuje, więc i sztuka nie schodzi z afisza. Jednakowoż, tutaj zdradzę wieść, która pomiędzy recenzentami rozeszła się drogą pantoflową: przyszło - czwartkowy spektakl stoi pod dużym znakiem zapytania. Wszystko przez to, że jedna z osób obsługi została wezwana na pilne rozmowy na górze. Ale co nas obchodzi przyszłość, skoro na świeżo mamy jeszcze w pamięci ostatnią „Maskaradę”. To lekka komediowa sztuka, acz nie pozbawiona elementów dramatu. Tym razem widzom trafiło się novum w postaci odejścia od tradycyjnej, jak dotąd, receptury zapisanej w scenariuszu. Otóż, co udało mi się potwierdzić bezpośrednio u pani reżyser, zmiana nastąpiła nie tylko w odniesieniu do ciał, ale i do nadzienia. Zacznijmy jednak, od tego, że sami aktorzy też na bieżąco improwizowali. Panie reżyserki: główna i pomocnicza planowały wprowadzić na scenę ciała w kolorze czarnym. W tym celu zaangażowały do pierwszych scen z udziałem białka – czarny barwnik.


Po zrobieniu lekkiego zamieszania, barwnik pokazał na co go stać. Reżyserki były kontente.


Jak się jednak okazało, za bardzo zawierzyły rzeczonemu. Bo oto po grze z migdałową mąką, cukrem i kakao – zaczął stroić fochy. A potem się rozjaśnił. I same ciała w efekcie, też spontanicznie zagrały na jaśniejszy, kakaowy kolor. Dość jeszcze dodać, że same ciała w scenariuszu zapisane miały, że mają być z bezy włoskiej. Te didaskalia akurat urzeczywistniły się podczas przedstawienia doskonale. Zebrały całkowicie zasłużone oklaski i zachwyty. Ponieważ gra była na żywo, nastąpiło spontaniczne przejście do aktu drugiego, również zmienionego w stosunku do sztuk minionych.

Scena nazywała się: „Krem cukierniczy Eli”. W roli głównej wystąpił kogel – mogel, który w połączeniu z mazeiną rzucił się żywiołowo w odmęty gorącego mleka. W międzyczasie, kiedy gra posuwała się w czasie, dołączali kolejni aktorzy: miętowa esencja, zielony barwnik, zmielone pistacje i masło.


Najlepsza była jednak scena finałowa, kiedy wszyscy aktorzy pojawili się (w różnych stanach skupienia) wspólnie, aby uskutecznić zakończenie. Można powiedzieć, iż mogliśmy obserwować love story z happy – endem. Aktorzy się połączyli i zrobiło się słodko. Przedstawienie było nad wyraz realistyczne. Jeśli odczuwacie niedosyt, namawiam Was na udanie się na najbliższy spektakl w kuchni własnej. Naprawdę warto ;)


A po przedstawieniu warto wybrać się do restauracji na coś lekkiego. Tylko uwaga! Jeżeli jesteście rozpoznawalną personą, uważajcie na paparazzi. Ostatnio wszędzie ich pełno ;)



A co na to Lec? ---> "Wrzawa wokół mnie wyzwala we mnie moją wielką ciszę."

(foto: szklanego oka, oczka ze szklanym i zupy - by Lipka)

pees. wiadomość z ostatniej chwili: przepis na sztukę pojawi się, kiedy główna pani reżyser przedstawi scenariusz na Szczęściu.

_____________________________________

Edit: 07.03.2010 - przepis za Lipką, szczegóły tutaj

Makaroniki wiosenne: do makaroników (z ok. 7 wysuszonych białek przez 2 dni - łącznie 210 g) dodana 1 czubata łyżka gorzkiego kakao i ok. 1/8 łyżeczki czarnego barwnika w żelu (dałyśmy go stanowczo za mało - myślę, że na tą ilość powinnyśmy dać ok. 1 łyżeczkę). Nadzienie zrobiłyśmy z kremu cukierniczego z wanilią (porcja z 6 żółtek), z dodatkiem blisko 6-7 kropel ekstraktu miętowego, ok. 1/2 łyżeczki barwnika zielonego, ok. 125 g ubitego na puch masła i ok. 100 g zmielonych, niesolonych i łuskanych pistacji. Ten krem należy też schłodzić, by stężał i dał się ładnie wyciskać z rękawa.