Owsiany zapach zimy: desery

Po uczciwie zjedzonym śniadaniu, można przejść gładko do deseru. Również i tutaj płatki owsiane wdzięcznie grają rolę zdrowej przekąski. Na przykład ciastka owsiane, które są doskonałe dla osób stosujących dietę niskocholesterolową, gdyż nie łączy się w nich razem masło z mąką i cukrem. Ba!, nawet tych dwóch pierwszych składników w ogóle nie używa się do tych ciastek. Za to można szczodrze sypnąć bakaliami. Z jajek natomiast lądują tylko białka, żółtka zaś, czyli tę bardziej podejrzaną dla cholesterolowców część z jaja - można wrzucić do muffinek. Muffinki natomiast zjedzą ci, którzy diety przestrzegać nie muszą. Ale nawet jeżeli nie muszą, to mogą przecież zjeść zdrowy, pachnący cynamonem deser. I proszę - już jest słodko :)

Owsiane słodkości dedykuję Princess, która dzisiaj obchodzi swoje kolejne 18-te urodziny :)



Makaroniki z płatków owsianych (źródło: Ugotuj.to)

20 dag płatków owsianych
10 dag cukru
1/3 szklanki mleka
2 białka
sok i skórka z 1 cytryny (u mnie limonka)
masło do blachy (lub papier do pieczenia)
dodatkowo: suszone śliwki i rodzynki

Namocz płatki w mleku, a potem utrzyj drewnianą łyżką z cukrem, dodając stopniowo skórkę i sok z cytryny. Białka ubij na sztywno i delikatnie połącz z płatkami i bakaliami. Nabieraj łyżeczką porcje masy i układaj je na natłuszczonej blasze (ja na papierze do pieczenia). Piecz na ładny, złoty kolor w temp. 170°C.





Owsiane muffinki z jabłkiem, rodzynkami i cynamonem (źródło: Styl.pl)

po pół szklanki otrąb owsianych, błyskawicznych płatków owsianych oraz rodzynek,
1 szkl. mleka,
1 szkl. mąki,
2 jajka (wrzuciłam tylko żółtka, które zostały mi po produkcji ww. ciastek)
1 jabłko,
1 łyżeczka proszku do pieczenia,
pół łyżeczki sody,
cynamon,
1/3 szkl. cukru pudru (zastąpiłam go cukrem brązowym oraz zredukowałam jego ilość)
1/3 szkl oleju

Otręby, płatki owsiane i rodzynki wsypać do miseczki i zalać bardzo gorącym mlekiem. Odstawić na pół godziny, by zmiękły i napęczniały. W dużej misce wymieszać mąkę, proszek do pieczenia, sodę, cukier puder, łyżeczkę cynamonu i szczyptę soli. Osobno roztrzepać jajka z olejem.
Do suchych składników dodać namoczone płatki z otrębami, jabłko pokrojone w kostkę, wlać jajka z olejem. Wymieszać łyżką do połączenia składników, mogą zostać grudki. Foremki do muffinek wysmarować masłem lub wyłożyć papilotkami, nałożyć porcje ciasta. Piec 20-25 minut w 200°C, aż muffinki z wierzchu się zarumienią.



Desery dodaję do akcji:

Owsiany zapach zimy: śniadania

Nie przepadam za owsianką. Właściwie jeszcze kilka lat temu było to danie dla mnie zupełnie niejadalne. Wszelkie zupy mleczne piorunowałam wzrokiem, jak już kasza manna to tylko na słodko. Owsianka doskonale wpisywała się wtedy w ten sam schemat. W łaski wkupiło się praktycznie tylko gorące mleko z kożuchem lub kakao. Płatki owsiane przekonały mnie dopiero całkiem niedawno i nie w takim stopniu, abym jadała je często i z wielkim entuzjazmem. Wprawdzie nadal nie rozumiem miłości Princess do owsianki, ale potrafię już docenić dobroczynne działanie płatków owsianych dla zdrowej diety.

Jak polubić płatki owsiane na śniadanie? To proste - można je uprażyć na patelni i podać z owocami, albo upiec chleb zawierający oprócz siemienia lnianego, ziaren dyni i słonecznika - płatki owsiane i owsiane otręby.




Prażone płatki owsiane z owocami (źródło: Good Food Magazine: Wegetariańskie dania 101 sprawdzonych przepisów, s. 204)

(proporcje dla 4 osób) – moje uwagi pogrubionym tekstem
50 g masła
100 g prażonych płatków owsianych
6 łyżek cukru trzcinowego
4 łyżki wiórków kokosowych (i płatki migdałowe)
2 banany, pokrojone w kawałki
2 obrane i pokrojone na kawałki, dojrzałe mango (zastąpiłam kiwi)
200 g ananasów z puszki
obrane i pokrojone
świeży krem z jajek lub śmietanka do polania (zrezygnowałam)

Płatki:Roztopić 2/3 masła, dodać 2/3 porcji cukru i uprażyć płatki owsiane i wiórki kokosowe (oraz płatki migdałowe) od czasu do czasu mieszając aż do złocistego koloru. Przełożyć do miseczki.

Owoce: wg przepisu z książki: roztopić pozostałe masło, dać owoce oraz pozostałą część cukru; dusić na patelni aż zmiękną i się skarmelizują.
Ja natomiast uprażone płatki wymieszałam ze świeżymi owocami i zjadłam bez dodatku kremu z jajek lub śmietanki. Na upartego można oblać jogurtem naturalnym.







Najlepszy czyli chleb pszenno - żytni wieloziarnisty (za: Basią z Makagigi; pierwowzór to przepis od Natki, która dostała go od swej sąsiadki)


(Jest to rzeczywiście najlepszy chleb na zakwasie z wszystkich, które dotąd piekliśmy, wracamy często do tego przepisu, zmieniamy w nim tylko proporcje ziaren i otrębów lub ich rodzaj. Zwykle zakwas wyciągam z lodówki rano, aby się ogrzał, wieczorem go dokarmiam, rano robię ciasto i piekę po przyjściu z pracy pod wieczór tego samego dnia.)

2 szkl maki żytniej razowej (typ 2000)
1 szkl maki jasnej maki pszennej (szymanowska typ 480)
1/4 szkl pestek dyni
1/4 szkl słonecznika
1/4 szkl siemienia lnianego
1/4 szkl płatków owsianych
1/4 szkl otrąb (daję różnie, w zależności jakie mi wpadną pod rękę, tym razem otręby owsiane)
plaska łyżka soli
1 3/4 szkl letniej wody
3/4 szkl zakwasu na mace zytniej razowej (100% hydracji)

Do misy wsypuję mąkę, dodaje sól, ziarna, otręby, płatki owsiane, mieszam. Dodaję zakwas, wlewam letnią wodę i dokładnie mieszam, tak ze 2 minuty, nie dłużej. Ciasto wkładam do natłuszczonej i wysypanej mąką (otrębami) blaszki (keksówki, 11x30cm), wygładzam wierzch chleba łyżką zanurzaną w wodzie, pozostawiam do wyrośnięcia: ma niemal podwoić objętość (3 godziny, w temp. 24st C.). Piekę w temp. 175 st. C przez 80 minut. Wystudzić całkowicie przed pokrojeniem. 



Śniadania dodaję do akcji:

Człowiek nie struś: Parowany mintaj z brukselką duszoną w soku pomarańczowym

Zmieniamy nawyki żywieniowe. Mniej mięsa – więcej ryb. Pieczenie, gotowanie i duszenie kosztem smażenia, duuużo więcej warzyw, a zamiast ciastek – owoce i bakalie (no dobrze – ciastka będą, ale jeść je będę głównie ja ;))
Zaczniemy też pić koktajle – jeden taki pyszniasty już przetestowałam (pomarańcza z pietruszką), a będzie jeszcze jagodowy, bananowy, z awokado... – chodzi mi ich trochę po głowie.

Póki co – ryba. Podczas kiedy Wy siedzieliście wczoraj przy suto zastawionym, wigilijnym stole, my zjedliśmy lekką parowaną rybkę z duszoną brukselką. Nie żałuję braku barszczu z uszkami, ani śledzia z cebulką w oleju (chociaż ten z przepisu Kornika zrobię na pewno niedługo po świętach). Chyba tylko napiłabym się kompotu z suszu, a póki co wysiorbałam kawę.



Uwielbiam święta bez świąt – cudowne lenistwo bez przepełnionego brzucha. Nadrabiam zaległości filmowe, obok czeka na skończenie „Solaris” Lema, a ja czasem drapię za uszkiem pewne dwa koty. Tak lubię! „Człowiek nie struś – nie ma tak doskonałego żołądka”.


Wychodzę z założenia, że smaki trzeba testować na kubkach smakowych po wielokroć – wszak człowiek nie jest istotą constans. Dlatego też zrobiłam kolejne podejście do brukselki. Zrobiłam ją z przepisu, który znalazłam u Karoliny ze Zmysłów. Wykorzystałam przy okazji wiedzę o pozbyciu się goryczki z tych małych kapustek, którą nabyłam, kiedy ostatnio próbowałam się z nią polubić (trochę czasu minęło od tamtego momentu). Zatem: ścięłam nóżki dość wysoko, a do do duszenia wlałam, oprócz wody i soku, dodatkowo mleko i sypnęłam troszkę cukru. I chyba się przekonałam, bo z wczorajszego obiadu zostało jej trochę, więc dzisiaj na śniadanie podsmażyłam ją z salami i zjadłam ze smakiem.



Parowany mintaj (przepis własny)

dwa filety z mintaja
sól
pieprz cytrynowy
koperek
wiórki masła
uduszone listki brukselki

Wersje ryby są dwie: jedna dla mnie, druga dla Pana R.
Wersja moja: ułożyłam filet na folii aluminiowej, posoliłam (tylko po wierzchniej stronie), obsypałam pieprzem cytrynowym, wiórkami masła i koperkiem.

Wersja Pana R.: filet posolony tylko po wierzchniej stronie, obłożony uduszonymi listkami brukselki i obsypany koperkiem.

Oba filety zostały zapakowane w saszetkę z folii na której leżały i trafiły do piekarnika na 10 minut w temperaturze 200 stopni.



Brukselka duszona w soku pomarańczowym z orzechami włoskimi (źródło: Karolina, Zmysły w Kuchni)

ok. 700g brukselki, oczyszczonej, każda główka przekrojona na pół (ścięłam mocno ogonki i usnęłam wierzchnie liście)
ok. 30g masła (olej z pestek winogron)
skórka i sok z jednej pomarańczy, można użyć tarki lub dla wizualnego efektu – zestera (tylko sok i miąższ – bez skórki)
garść orzechów włoskich (dodane już po duszeniu)
świeżo zmielony czarny (kolorowy) pieprz
sól, odrobina cukru (ok. pół łyżeczki)
woda i mleko 0,0%

W dużym rondlu rozgrzałam masło (olej z pestek winogron) i wrzuciłam brukselkę, smażyłam przez minutę, mieszając, następnie dodałam sok (oraz mleko i wodę) i skórkę z pomarańczy (bez skórki), posoliłam, dodałam pieprzu i przykryłam. Dusiłam przez ok. 15 minut (trzeba sprawdzać miękkość warzywa, czasem jest już gotowe po 10 minutach) potrząsając rondlem, aby brukselka nie przykleiła się do dna .

Na suchej patelni uprażyłam orzechy (wrzuciłam orzechy na patelnię już bez prażenia wprost na uduszoną brukselkę), a następnie posiekałam je z grubsza. Posypałam nimi uduszoną brukselkę.

Ciastka słoneczka

Nie ulepiłam uszek, których nie podam jutro z nieistniejącym barszczem czerwonym, nie polukrowałam pierników, których nie wyciągnęłam z piekła, nie sparzyłam maku do makowca, który pozostał tylko propozycją w gazecie, nie odliczyłam do dwunastu dań i wreszcie - nie zasiądę do stołu z białym obrusem. W chwili, kiedy święta nie mają dla mnie religijnego wymiaru, nie zamierzam udawać, że je obchodzę, bo nie obchodzą mnie one wcale. Nie składam życzeń, nie świętuję, udaję, że nie wiem. Przesyt fasadą sprawił, że hedonistycznie oddaję się bardzo zajmującemu nicnierobieniu. I jem to, na co mam akurat ochotę. Jerzy Sawka ma rację.



To ciastka absolutnie rewelacyjne, zwłaszcza kiedy sobie poleżą kilka dni takie przełożone konfiturą. Jednak przy wałkowaniu ciasta miałam ochotę rzucić to wszystko w cholerę, wyjść z kuchni i nie wracać do dnia następnego. Ciasto albo się przyklejało do stolnicy i wałka, albo (już po podsypaniu mąką) nie chciało kleić się w ogóle. Zaczęłam wątpić w swoje umiejętności kulinarne. Byłam jednak uparta i owa upartość została nagrodzona. Ciastka wyszły rewelacyjne. Co do nadzienia: wymieszałam konfiturę z czarnej porzeczki Łowicza z różą w cukrze, którą dostałam o Basi właśnie i od Moniki. Dzięki moje Kumy :)



Ciastka słoneczka z zeszytu Babci Helki (źródło: Basia, Makagigi i 55 pierników)

30 dag mąki krupczatki
20 dag zimnego masła
3 żółtka
Lukier: 2 białka i 20dag cukru pudru (dałam zdecydowanie mniej cukru)

Zimne masło siekać z mąką, dodać żółtka, dokładnie wymieszać i zagnieść gładkie ciasto. Odstawić do lodówki na godzinę. Następnie ciasto wałkować (porcjami), na grubość ciasta na pierogi, wykrawać literatką kółka, smarować z jednej strony lukrem (okręconym z wszej podanych proporcji). Piec na złoto w temperaturze 175st. C (około 12-15 minut, po prawdzie zeszyt babci mówi, ze w temp. 200st.C). Po upieczeniu słoneczka przekładać konfiturą różaną lub różą wymieszaną z konfiturą z czarnej porzeczki.

Pieczenie na życzenie - urodzinowe ciastka Lili

Tym razem w cyklu „Pieczenie na życzenie” miałam zamówienie specjalne. Bowiem te tutaj ciastka powstały na imprezę urodzinową dla panny Liliany, która niedawno skończyła 7 lat.



Wprawdzie Młoda zażyczyła sobie tylko korzenne ciastka w kształcie zwierzątka, ale ponieważ pamiętałam, że ostatnio posmakowały jej poprzednie limonkowe misie, postanowiłam upiec je raz jeszcze specjalnie z myślą o solenizantce. A skoro już się rozkręciłam z pieczeniem, to sobie pomyślałam, że dorzucę jeszcze jakieś słodkie urozmaicenie do trzeciego pudełka i tak znalazłam przepis na spiralki, które u mnie wprawdzie nie wyszły tak ładnie, jak u Doroty, ale były pyszne.



1. Limonkowe misie (źródło: Paweł Pojawa, miesięcznik Kuchnia 10/2011, s. 7)

120 g masła
120 g cukru (dałam 80 g brązowego)
2 żółtka
skórka otarta z 2 cytryn (u mnie sok z 1 limonki)
150 g mąki pszennej
110 g mąki ziemniaczanej
cukier puder do obsypania (opcjonalnie)

Masło utarłam z cukrem na puszystą masę (za pierwszym razem nie chciało mi się czekać, aż zmięknie i je rozpuściłam na ogniu – też było ok), dodałam sok z limonki, żółtka i obie mąki. Zagniotłam ciasto, wałkowałam i wykrawałam misie. Piekłam w temp. 160 stopni do lekkiego zezłocenia.
Dekorowałam po przestudzeniu pisakami dr. Oetkera. Nie są rewelacyjne, bo kilka miśków zgubiło guzik, albo oko, ale pierwsze wrażenie robią ;)


2. Korzenne jeżyki – szwedzkie pepparkory (źródło: Raindrop, blog Passionfruit)

500 g mąki pszennej
200 g masła
200 g cukru
1 jajko
2 łyżki miodu
2 łyżki przyprawy do piernika
2 łyżki ciemnego kakao
1 łyżka mleka
1 łyżeczka proszku do pieczenia
1 łyżeczka sody oczyszczonej ( sody do pieczenia)
szczypta soli

Masło rozpuścić z łyżką mleka. Przelać do naczynia, w którym będziemy wyrabiać ciasto. Dodać cukier, sól, miód, przyprawę do piernika, kakao, proszek do pieczenia i sodę oraz jajko. wymieszać. Dodać mąkę i wyrobić elastyczne ciasto.
Ciasto wałkować na grubość ok 4 mm i wycinać ciasteczka. Ciasto jest bardzo plastyczne, więc nie ma z tym kłopotów.
Ciasteczka przenosić na blachę wyłożoną papierem do pieczenia.
Piec 12 minut ( w zależności od grubości) w piekarniku nagrzanym do 200 st.



3. Spiralki (źródło: 'Homemade baking' Catherine Atkinson znalezione u Dorotus z Moje Wypieki)

175 g miękkiego masła
70 g cukru pudru (dałam 45 g)
1 łyżeczka ekstraktu z wanilli lub kilka kropel aromatu waniliowego (pominęłam)
230 g mąki
2 łyżki Nutelli (pominęłam)
1 łyżka kakao (sypnęłam na oko, ale było tego więcej niż 1 łyżka)

Masło zmiksować, dodać cukier i miksować, aż będzie jasne. Wmieszać ekstrakt z wanilii. Dodać mąkę i szybko zagnieść ciasto. Ciasto podzielić na dwie części. Do jednej części wmieszać nutellę (pominęłam) i kakao, wyrobić.
Dwa kawałki ciasta: jasne i ciemne, rozwałkować na prostokąt mniej wiecej 15 x 20 cm (u Dorotus prostokąt był trochę większy, można podsypywać mąką). Jasny prostokąt położyć na oprószonym mąką blacie, na niego położyć ciemny (lub odwrotnie). Ciasto zwinąć jak roladę. Otulić folią aluminiową i schłodzić przez pół godziny. (Uprzedzam od razu – nie tak łatwo jest zwinąć roladkę, gdyż ciasto się rozrywa i nie jest skore do współpracy; właśnie m.in. dlatego nie wyszły mi takie kształtne kółeczka)
Ciasto po schłodzeniu pokroić na 5 mm plasterki, ułożyć je obok siebie na blaszce zostawiając odstępy (ciastka delikatnie się powiększają na boki).
Piec około 10 - 12 minut w temperaturze 170ºC. Przez 2 - 3 minuty nie ściągać z blaszki (będą zbyt miękkie), jak już skruszeją studzić na kratce.


Miśki dodaję do akcji:

Wpis z marką: warsztaty Alzacja na talerzu i w kieliszku

Spotkanie trzecie: 8 grudnia, Alzacja na talerzu i w kieliszku, salon MIELE ul. Gotarda 9

Pora na kolejne warsztaty blogerskie, na jakich ostatnio uczestniczyłam. Spotkanie było połączeniem gotowania, smakowania i szukania połączeń dań z winami alzackimi.



Najpierw zgromadziliśmy się przy wyspie kuchennej, aby razem z Tomkiem Jakubiakiem przyrządzić to, co później konsumowaliśmy do wina. A było trochę tego dobra:

Przegrzebki podane na musie winno-jabłkowym z solą selerową.
Krewetki duszone w białym winie i pomidorach z domową tortillą kukurydzianą,
Muszle Wenus duszone w białym winie z kiełbasą chorizo i chili,
Giczki cielęce duszone z gruszką, szalotką w białym winie i demiglas cielęcym podane z sałatką polane winegretem z orzechów laskowych i pomidorów ,
Kiełbasa jagnięca z białą fasolą, papryką i boczniakami ,
i deser, na który już nie dane mi było zostać, czego szczerze żałuję - owoce zapiekane pod koglem-moglem z winem i wanilią.








Następnie zasiedliśmy do stołów, choć co poniektóre panie postanowiły zostać jednak przy wyspie ;) Podczas konsumowania ugotowanych dań, pałeczkę przejęła najpierw dziennikarka kulinarna, Monika Kucia - Sadecka, a potem swoją wiedzą o winach alzackich, oraz o konkretnych trunkach, które degustowaliśmy opowiadał już Tomasz Prange, redaktor naczelny magazynu "Wino". Opowiadał między innymi o tym, że o winie mówi miejsce, z którego ono pochodzi, że przy uprawie wykorzystuje się kalendarz biodynamiczny (zabawnie brzmią w kalendarzu księżycowym dni: liścia, korzenia, owocu). I zwrócił uwagę, że kiedy przyjrzeć się butelkom win alzackich, widać, że bliskość winiarskiej kultury Niemiec również miało wpływ na francuskie wina alzackie, bowiem butelki tychże win również, podobnie jak niemieckich, mają charakterystyczny wydłużony kształt szyjki.



Degustowaliśmy głównie wina białe, m. in. Riesling, Gewutrztraminer, , Pinot Blanc i Sylvaner. Jak już wspominałam wcześniej - wolę jednak ciężkie, wytrawne i z bogatym bukietem wina czerwone. Doceniłam jednak paletę smaków, jaką do zaoferowania mają białe wina alzackie. Szczególnie spodobało mi się wino, które miało ciekawy, maślany zapach. Trafił się jednak faworyt – jedyne czerwone wino, jakie piłam od razu trafiło w mój gust - Pinot Noir. Swoją drogą ten szczep jest jedynym szczepem winnym w Alzacji dającym czerwone lub różowe wino. Tym bardziej się cieszę, że jedna butelka Pinot Noir zabrała się ze mną do domu :)


Z dań najbardziej smakowały mi giczki cielęce i kiełbasa jagnięca z białą fasolą. Wino już wiecie. A najbardziej? Chyba to, że była okazja do porozmawiania ze znanymi twarzami i poznania tych jeszcze obcych. A jak jeszcze rzecz się dzieje wokół stołu i kuchni, tym większa radość. Przy okazji cieszę się, że mogłam poznać Państwa Adamczewskich. Dziękuję za spotkanie organizatorom i wszystkim przybyłym :)

Wpis z marką: warsztaty "Smaki Dziczyzny"

Spotkanie drugie: 3 grudnia "Smaki Dziczyzny" - MAKRO HORECA, Al. Jerozolimskie 184

Sobota w zeszłym tygodniu minęła pod znakiem dziczyzny. A to za sprawą kolejnych warsztatów w centrum HORECA w Makro w Al. Jerozolimskich. Również i w tym przypadku blogerskiego spotkania patronat objął nasz ulubiony Durszlak (tutaj filmik ze spotkania, a tutaj drugi).

W Horeca, śmiem twierdzić, że czuję się już bardzo swojsko, bo jak i w dwóch poprzednich spotkaniach, również i tym razem gotowaliśmy z Panem Grzegorzem Kazubskim i jego zespołem. Natomiast ja z Princess znowu objęłyśmy w posiadanie miejscówkę przy roboczym blacie w pierwszym rzędzie po naszej lewej :) Mam tylko jedno zastrzeżenie co do ostrości noży. Następnym razem chyba przyjdę ze swoim przyniesionym z domu ;)

Pod noże natomiast tym razem trafił dzik, jeleń i sarna. Tym samym powstał pasztet z dzika ze śliwką zawijaną w boczku, filet z jelenia z borowikami zapiekany w cieście francuskim podawany z karmelizowaną cebulą i comber z sarniny z sałatką z marynowanych warzywnych tagliatelle, sosem żurawinowo – chrzanowym i gruszką gotowaną w czerwonym winie.



Spodobał mi się patent na warzywne tagliatelle: pietruszkę, marchewkę i pora kroimy w paski, blanszujemy, a następnie marynujemy w vinegrecie i odstawiamy na trochę do lodówki. Świetna lekka przekąska do mięsa.

Innym dobrym sposobem było pieczenie jelenia w cieście francuskim. Aby ciasto nie chłonęło wilgoci mięsa podczas pieczenia, wystarczy jelenia zawinąć najpierw w usmażonego naleśnika (jak krokieta), a dopiero później w surowe ciasto francuskie.

Między przygotowywaniem dań, a ich pieczeniem mieliśmy oczywiście trochę przerwy i wtedy w całym gronie wraz z Kasią i Marcinem z Durszlaka rozmawialiśmy o tym jak Durszlak powstał, następnie jak się odrodził na nowo oraz jakie jeszcze czekają go w przyszłości zmiany.


Po zakończeniu gotowania zasiedliśmy do wspólnego stołu i konsumowaliśmy to, co podczas warsztatów wyszło spod naszych noży, z garnków, patelni i piekarnika. Gdyby tego było za mało, Makro dzięki swojemu zespołowi kucharzy tradycyjnie już przygotowało jeszcze dla nas szwedzki stół z pierogami z jagodami gotowanymi w śmietanie, pieczonymi ziemniaczkami, rodzajami mięs, zimnych przekąsek i deserów(sernik był przepyszny).



Z dań, które przygotowywaliśmy sami najbardziej smakował mi pasztet z dzika. Jak go zrobić możecie przeczytać u Oli na 2smaki, a wykonanie podczas warsztatów obejrzeć u Pauliny i Michała na Kotlet.tv. Pasztet świetnie smakuje na śniadaniowej kanapce na żytnim chlebie.



Na pożegnanie każdy z uczestników dostał dyplom ukończenia warsztatów i tradycyjnie już prezentową torbę z różnymi dobrami do spożycia (produkty marek, które są do kupienia w hali Makro).


To były kolejne bardzo udane warsztaty. Dziękuję organizatorom i wszystkim obecnym blogerkom, które miałam okazję poznać lub po raz kolejny spotkać.

Wpis z marką: degustacja "Wina i Sery"

Chyba nie wypada mi narzekać na wczesno – zimową aurę, gdyż koniec listopada i początek grudnia w miejsce wysokiego plusa na termometrze okiennym nadrabiał czym innym. Ostatnio bowiem zrobiło się bardzo towarzysko :) A przy okazji smacznie i ciekawie. W przeciągu 10 dni miałam okazję być na trzech degustacjo – warsztatach. Wrażeń i smaków w pamięci mam sporo. Nie wiem od czego zacząć. Może najlepiej od początku? Chyba tak będzie najlepiej.

Spotkanie pierwsze: 30 listopada "Wina i Sery" w Winarium (ul. Wierzbowa 3, vis a vis Teatru Wielkiego – Opery Narodowej)

(tutaj relacje Winarium i Świata Serów).
A tutaj filmik Durszlaka.



Pojawiłam się tam z zaproszeniem na degustację win i serów. Sponsorami było wspomniane Winarium (winarium.pl) i Candia (swiat-serow.pl), a spotkanie czułym ramieniem otoczył patronat naszego ulubionego blogerskiego Durszlaka (durszlak.pl). Swoją drogą Durszlak po swoim zmartwychwstaniu nabrał wiatru w skrzydła i leci do przodu. Zdradzę Wam, że możecie jeszcze oczekiwać zmian. O tym między innymi dowiedziałam się na rzeczonej degustacji. Szczegółami zapewne niebawem będzie już chwalił się Durszlak u siebie.

A teraz clou spotkania, mianowicie wyśmienite jedzenie i picie. Idea spotkania była następująca: smakujemy różnych win, a w międzyczasie podjadamy pyszne sery i zastanawiamy się, co najlepiej by ze sobą pasowało i smakowało. Na wstępie dostałyśmy na rzutniku małą ściągę jak przykładowo łączyć ze sobą sery i wina:

Sery z porostem białej pleśni (np. Brie) - Wina musujące / Chardonnay

Sery kozie - Sauvignon Blanc

Sery twarde (np. Cheddar) - Cabernet Sauvignon / Merlot

Sery z przerostem niebieskiej pleśni (np.Roquefort) - Białe słodkie wina (np. Sauternes) lub wina wzmacniane jak Porto

(Więcej o łączeniu możecie poczytać tutaj)


Przejdźmy do win. Degustowałyśmy wina, kolejno:

Atelie, Prosecco DOC, Włochy,
Sancerre blanc, Chavignol, Francja,
Don Pascual, blanc de noirs, Urugwaj,
Castroviejo Crianza, Rioja DOC, Hiszpania,
Jean Bosquet, Malbec Reserva, Argentyna,
Chateau La Foncalpre, AC Montbazillac, Francja.

Najbardziej smakowały mi oba czerwone: Castroviejo i Jean Bousquet. A to z prostej przyczyny – lubię przede wszystkim ciężkie, wytrawne, czerwone wina. Białe Sancerre blanc było dobre. Natomiast Prosecco wydało mi się zbyt radosne jak nastoletnia dzierlatka, a ostatnie białe Chateau La Foncalpre zbyt słodkie jak lolitka w różu. Moje kubki smakowe muszą chyba dojrzeć do innych aromatów. Zaś różowe Don Pascual świetnie komponowało się z roquefortem Papillon i Saint Agur z przerostem niebieskiej pleśni.




Za to sery – bez wyjątku każdy jeden był absolutnie pyszny. Muszę się jednak przyznać, że jestem tutaj bardzo subiektywna, bo serię Le Rustique, która również towarzyszyła degustacji, oboje z Panem R. wielbimy i kupujemy od czasu do czasu w pewnym supermarkecie podczas co - weekendowych zakupów. Gdyby były tańsze, pewnie kupowalibyśmy je częściej. Cóż – za jakość trzeba odpowiednio płacić. Tym większą radość wzbudziła wręczona na odchodne torba serów, którą przytachałam do domu po degustacji. Pyszne w sery w ulubionej cenie ;) Na degustacji natomiast zakochałam się w roqueforcie Papillon i Saint Agur z przerostem niebieskiej pleśni. Aromatyczne, wyśmienite, śmierdzące sery – to lubię. A do tego butelka wina od Winiarium. Wiecie co? – chyba byłam w kulinarnym niebie ;)

Korzenny Tydzień: Zupa pomidorowo – miętowa z garam masalą i sosem Worcestershire

"Marek: Jakie realia dziś na rozkładzie?
Tadeusz: Zupne.
M: Nareszcie! „W te ciemne, słotne i podłe dni tylko dzięki zupie nie tracę wiary w ludzkość, ani własne człowieczeństwo”. Koniec cytatu.” *

* Felieton: „Na dwa głosy – Kultura zupy”. Marek Bieńczyk i Tadeusz Pióro. Magazyn Kuchnia 3/2011, s.76


Do zup nie trzeba mnie ani namawiać, ani przekonywać. Wszak każdy płynny przepis bezgłośnie do mnie przemawia i przekonuje mnie niemal natychmiast. Zupa ma tę zaletę, że wystarczy jeden garnek, jeden talerz, jeden egzemplarz łyżki z całego kompletu sztućców. A przy tym oferuje taką paletę barw, smaków i aromatów, że nie wypada się nawet zastanawiać - tylko warzyć bulion. Może się przydać szybciej niż się tego spodziewamy.
Od lat wielbię zupy kwaśne, na czele z deficytową szczawiówką. Uwielbiam też rosoły, choć Pan R. uparcie stoi na stanowisku, że to żadna zupa, a zaledwie podstawa dla zupy. Od kilku lat jestem też wielbicielką pomidorówki. Dotychczas najbardziej smakowała mi ta z zieloną pastą curry, mleczkiem kokosowym i czerwoną soczewicą, choć czosnkowo - pomidorowa z przepisu Truskawki i kapuśniak z pomidorami, będący swego rodzajem rosyjskiego szczi również mi kiedyś bardzo zasmakował. Nie dziwcie się zatem, że kiedy znalazłam w lipcowej Kuchni przepis na pomidorówkę z miętą, korzennymi przyprawami i sosem Worcestershire nie potrafiłam przejść do porządku dziennego bez uwarzenia wyżej wspomnianej. A wiedzieć Wam trzeba, że po mojej jej konsumpcji, uplasowała się wysoko na liście zupnych lubisiów. Zwłaszcza jak się nie pożałuje chili :)



Zupa pomidorowo – miętowa z garam masalą i sosem Worcestershire (źródło: magazyn „Kuchnia 7/2011”, s. 25)

podaję proporcje z gazety, gdyż robiłam tradycyjnie na oko

2 szalotki
2 ząbki czosnku
2 łodygi selera naciowego
masło
oliwa
2 duże pomidory
1 łyżka sosu Worcestershire
1 czubata łyżeczka garam masali
1 łyżeczka drobno posiekanego imbiru
szczypta chili (polecam dużo więcej)
1/2 l bulionu wołowego (robiłam na warzywnym)
3/4 l soku pomidorowego
3 łyżeczki cukru
pieprz
sok z 1/2 limonki
garść drobno pokrojonych kandyzowanych lub suszonych pomidorków cherry (pominęłam)
1 pęczek posiekanej mięty (świeżej z krzaka)

Szalotki, czosnek i seler drobno posiekać, następnie zeszklić na oliwie z masłem. Gdy szalotki zmiękną, dodać pokrojony miąższ z pomidorów, sos Worcestershire, garam masalę, imbir i chili. Podsmażać chwilę, aby wydobyć aromat przypraw. Zalać bulionem i sokiem pomidorowym, dorzucić cukier i doprowadzić do wrzenia. Dodać kandyzowane lub suszone pomidorki sherry i sok z limonki. Sypnąć pieprzem. Zjeść ze smakiem :)


Dodaję do akcji:

Korzenny Tydzień: greckie kotleciki z cynamonem i czerwonym winem

Te kotleciki robiłam już jakiś czas temu, ale co chwilę jakiś inny przepis wskakiwał na jego miejsce. Nie dlatego, że kotleciki były niedobre. Co to to nie! Były naprawdę niezłe, choć przyznać muszę, że z dodatkami, które do nich zaserwowałam obroniły się lepiej. Piszę, że się obroniły, bo aromat jaki był w lodówce podczas macerowania mięsa, niestety po upieczeniu już nie był taki intensywny, a szkoda. No cóż, piekło różnie robi potrawom. Niektórym dodaje, innym zabiera. Uważam jednak, że pomimo tego warto się na te kotleciki pokusić. Smakują wszak trochę inaczej niż zwyczajne mielone mięso, a aromat korzenny nadaje im lekkiego pazura.
Przepis dodaję do akcji korzennej Ptasi



1. Greckie kotleciki (źródło: „Kuchnia Grecka”, wyd. Parragon, s.24)

350 g mielonej wieprzowiny
115 g mielonej wołowiny
(zamiast tych dwóch wyżej użyłam 500 g mielonego mięsa z indyka)
1 roztarty ząbek czosnku
1/2 łyżki mielonego cynamonu
1/4 łyżki suszonego cząbru lub tymianku (użyłam cząbru)
skórka strata z 1 małej pomarańczy
8 utłuczonych w moździerzu ziaren pieprzu (użyłam pieprzu młotkowanego)
100 ml czerwonego wytrawnego wina
cząstki cytryny do przybrania (opcjonalnie)

Wszystkie cytryny (poza cząstkami cytryny) dokładnie wymieszać w misce. Przykryć i marynować w lodówce przez noc lub około 12 godzin.
Rozgrzać piekarnik (do ok. 180-200 stopni), masę mięsną wymieszać, następnie wilgotnymi wilgotnymi dłońmi uformować ok. 24 małe kiełbaski o długości ok. 5 cm (ja formowałam okrągłe kotleciki) i ułożyć je na blasze (ułożyłam w wysmarowanym olejem naczyniu żaroodpornym).
Piec kiełbaski ok. 15 minut, kilka razy odwracając aż się zrumienią (zaniechałam tej czynności).
Podawać przybrane cząstkami z cytryny (podawałam na patyczkach szaszłykowych i połączyłam je na talerzu z tzatzikami i pieczoną papryką).



2. Tzatziki (źródło: Kuchnia Grecka, wyd. Parragon, s.14)

ogórek (starty na dużych oczkach)
jogurt grecki
czosnek (starty na małych oczkach)
posiekana świeża mięta
sól (do smaku)

Wszystko razem połączyć i wymieszać. Schłodzić w lodówce.



3. Pieczona papryka (nie pamiętam źródła, gdzie znalazłam kiedyś ten przepis)

zielona i czerwona papryka
oliwa
zioła (tymianek, oregano, zioła prowansalskie – do wyboru)

Paprykę przekroiłam na pół i usunęłam gniazda nasienne. Nagrzałam piekarnik do 200 stopni, papryki ułożyłam skórą do góry na blaszce wyłożonej folią aluminiową. Piekłam do zbrązowienia skórki. Wyciągnęłam z piekarnika, włożyłam do naczynia żaroodpornego (może być każde inne naczynie z pokrywką, albo zawiązany worek) i przykryłam, aby papryka się „spociła”, co znacznie ułatwia ściąganie później z niej skórki. Usunęłam skórkę, pokroiłam w paski, wymieszałam z oliwą i ziołami oraz doprawiłam solą i pieprzem.

Weekendowa Piekarnia # 123 - chleb na zaczynie piwnym i chleb orzechowy z pecorino

Ponieważ skończył się listopad, nadszedł więc czas, abym podsumowała moje gospodarzenie i wypiekanie w 123 edycji Weekendowej Piekarni.
Jak na gospodynię przystało – upiekłam oczywiście oba bochenki, które uprzednio zaproponowałam.

Chleb na drożdżach sprawował się idealnie – drożdże współpracowały chętnie, a ciasto rosło dumnie. Nie zmieniłam prawie nic – dałam dokładnie taką ilość i wagę produktów jak nakazywał przepis. Zmieniłam jedynie proporcje mąki: wymieszałam pól na pół Szymanowską 480 z pełnoziarnistą Lubelli. Bochenek wyrósł naprawdę duży. Nie mam za bardzo jak tego pokazać, bo w tygodniu wracałam do domu wieczorami i nie miałam w związku z tym za bardzo jak zrobić zdjęcia (a bardzo nie lubię sztucznego oświetlenia). Dlatego w czwartkowy poranek złapałam na szybko moje szklane oko i uwieczniłam to, co jeszcze z chleba zostało. Swoją drogą, jak widać – zakwasowiec też nie załapał się na zdjęcie, kiedy jego fizjonomia była jeszcze całkowita.
Odnośnie samego smaku chleba mam małe zastrzeżenie – wolę potrawy mniej słone, więc następnym razem zamiast z przepisowych trzech łyżeczek sypnęłabym 1,5, zwłaszcza, że pecorino również daje nieco soli z siebie. Porcję orzechów chyba też bym nieco ograniczyła.
Na zakończenie wypadałoby wspomnieć, że chleb ten, zważywszy że jest to twór drożdżowy, ma pewną zaletę – długo utrzymuje świeżość. Piekłam go w sobotę ok. godziny 21-ej, ostatnie kanapki zaś zjadłam w czwartek na kolację i nadal był bardzo dobry.

Zakwasowiec zaś wziął mnie na przetrzymanie. Rósł długo, bardzo długo. Nie zwalałabym jednak tego na karb przepisu (bo np. Tofce wyszedł bezproblemowo, jak mniemam). Problem pojawił się u mnie albo ze zbyt słabym zakwasem (następnym razem sypnę nieco drożdży), albo z żytnią mąką, której termin już chyba minął. Zaczyn zrobiłam w sobotę wieczorem, pracował więc przez noc, a w południe w niedzielę połączyłam go z resztą składników, przełożyłam do wysmarowanej olejem i obsypanej otrębami keksówki, i odstawiłam do wyrośnięcia. Przepis mówił o 4-5 godzinach, u mnie jednak trwało to… nieco dłużej. Chleb został upieczony dopiero we wtorek po moim przyjeździe z pracy. Pierwszego dnia, czyli po upieczeniu z uwagi na długi czas leżakowania ciasto sporo przefermentowało, więc chleb był trochę bardziej kwaśny niż normalnie chleby na zakwasie. Jednak następnego dnia jego smak już się unormował. Polecam Wam ten przepis Mirabelki.

Dawno nie piekłam zakwasowca i szczerze mówiąc stęskniłam się za jego smakiem. Mam ochotę znowu coś upiec. Ciekawe co zaproponuje 124 edycja Weekendowej Piekarni?

Tymczasem tym, którzy uczestniczyli w 123 Weekendowej Piekarni bardzo dziękuję za wspólne pieczenie :)



CHLEB NA ZAKWASIE

Chleb mieszany na zaczynie piwnym (źródło: Mirabbelka, strona: chleb.info.pl)

zaczyn:
200g butelkowego jasnego piwa (niepasteryzowana Łomża)
100g maki żytniej chlebowej (żytnia 2000)
2-3 łyżki ( 50g) zakwasu żytniego

Piwo podgrzewamy, zdejmujemy z ognia, żeby lekko ostygło i wsypujemy mąkę mieszając, żeby nie było grudek. Po przestygnięciu, do letniej mieszaniny dodajemy zakwas. Przykrywamy i zostawiamy na noc w temperaturze pokojowej.

ciasto chlebowe:
350g zaczynu jw
130g letniej wody
200g maki pszennej chlebowej typ 650
100g maki żytniej chlebowej typ 720
(dałam 300g pełnoziarnistej Lubelli)
100g maki żytniej razowej typ 2000
1,5 łyżeczki soli
1 łyżeczka zmielonego kminku (pominęłam)
1 łyżka melasy (pominęłam)

W dniu wypieku mieszamy zaczyn z wodą. Dodajemy makę, sol i resztę składników, aż utworzy się miękkie i lekko klejące ciasto. Przykrywamy i zostawiamy na 40 minut.
Wkładamy łyżką do formy i odstawiamy do wyrośnięcia (4-5 godzin).
Pieczemy w temperaturze 230°C 10 minut, zmniejszamy temperaturę do 210°C i kontynuujemy pieczenie jeszcze około 35 minut do zbrązowienia skorki.



CHLEB NA DROŻDŻACH

Chleb z orzechami włoskimi - Pane alle noci (źródło: „Kuchnia włoska, wyd. Bellona, str. 390)

Jest to uzupełniona o sól i niezupełnie wierna tradycji wersja pannociato z regionu Marches w centralnych Włoszech. Chleb ten doskonale nadaje się na przekąski i świetnie pasuje do świeżych miękkich serów, takich jak mascarpone i robiola. (cytat z książki)

30 g świeżych drożdży lub 2 paczki aktywnych suszonych drożdży (użyłam świeżych)
1 łyżeczka cukru
300 ml letniej wody
500 g nieoczyszczonej białej mąki (po 250 g mąki Szymanowskiej 480 i pełnoziarnistej Lubelli)
150 g sera pecorino pokrojonego w kostkę
150 g orzechów włoskich, grubo posiekanych (rozbiłam w moździerzu)
3 łyżeczki soli
czarny pieprz
2 łyżki smalcu o temperaturze pokojowej albo 3 łyżki stołowe oliwy (oliwa)

Przygotuj drożdżowy zaczyn ( w małej misce umieść drożdże z cukrem i letnią wodą, wymieszaj delikatnie aż się rozpuszczą, mieszankę odstaw na 10-15 minut, aby drożdże ruszyły)
W dużej misce połącz mąkę, pecorino, orzechy, sól i pieprz. Wymieszaj dobrze i dodaj smalec (lub oliwę) oraz zaczyn drożdżowy i wyrabiaj ciasto, aż będzie gładkie i elastyczne. Kulę włóż do natłuszczonej miski, przykryj i odstaw na godzinę. Po tym czasie zagniataj jeszcze przez 2-3 minuty, następnie podziel ciasto na 8-10 porcji i uformuj długie bułki (włożyłam całe ciasto do wysmarowanej olejem keksówki). Odstaw do wyrośnięcia na 1 godzinę (lub do czasu podwojenia objętości). Piecz przez 25-30 minut w temperaturze 200 stopni.

Blue Dragon: Wieprzowina w oleju sezamowym z sosem z trawą cytrynową i nutą bazylii

Pan R. próbował mnie kiedyś przekonać, że nie dość, że nie lubi gotować to jeszcze na dodatek nie potrafi. Zważywszy jednak na weekendowe jajcarskie śniadania, śliczne kolorowe kanapeczki, kurczaka w płatkach kukurydzianych, pyszne pizze i „chińszczyznę” w różnych wersjach - wstępne wyznanine było oczywiście z jego strony wierutnym kłamstwem. Jestem jednak łaskawa i wybaczam Mu te mydlenie oczu, bo rehabilituje się co weekend pysznym daniem (hehe, zaś ja chyba za ten wpis będę musiała się wykupić jakąś karpatką, serniczkiem albo ciastkami z różą ;))

Zatrzymajmy się jednak przy chińszczyźnie. Dostałam jakiś czas temu propozycję przetestowania produktów Blue Dragon. Od razu pomyślałam o Panu R. – lubimy i korzystamy z produktów tej firmy, więc zgodziłam się na przesłanie nam paczki. Muszę przyznać, że firma podchodzi poważnie do wizerunku, bo nie dość, że przesyłka była starannie zapakowana, to na dodatek w ładnym pudełku korespondującym graficznie z etykietami na produktach. Bardzo nam się spodobała taka spójność. Przejdźmy jednak do dania.



Na pierwszy ogień poszedł sos z trawą cytrynową i nutą bazylii. Producent poleca go jako dodatek do wołowiny, ryb oraz owoców morza. Dodaje też, że sos nie zawiera sztucznych barwników i konserwantów.
Pan R. wykorzystał go jednak do wieprzowiny z olejem sezamowym. Z takim olejem świnka w chińszczyźnie smakuje rewelacyjnie. Zaś dodatek sosu z trawą cytrynową świetnie współgra ze świeżo startym imbirem. Polecam! :)



Wieprzowina w oleju sezamowym z sosem z trawą cytrynową i nutą bazylii marki Blue Dragon (pomysł na danie autorstwa Pana R.)

3 plastry schabu
chiński sos rybny
imbir sproszkowany
imbir świeży, starty (ok 3 cm kłącza)
olej sezamowy
mrożonka warzywa chińskie (grzyby mun, pędy bambusa, marchewka, imbir, papryka)
sos Blue Dragon z trawą cytrynową i nutą bazylii
sezam czarny i biały
ryż tri colore

Plastry schabu zostały pokrojone w paski i zamarynowane w 3 łyżkach sosu rybnego z imbirem świeżym i sproszkowanym, a następnie usmażone na oleju sezamowym.
Sos ze smażenia mięsa został połączony z olejem sezamowym, warzywami, startym imbirem oraz sosem Blue Dragon i smażone do lekkiego odparowania. Pod koniec Pan R. dodał czarny i biały sezam i wymieszał z mięsem. Jedliśmy z ugotowanym ryżem tri colore.

Jarmuż w dwóch odsłonach

Po udanym debiucie jarmużu w zupie mój apetyt tylko się zaostrzył. Ponieważ z zakupionej tacki 500 g zostało jeszcze sporo liści, postanowiłam je jakoś kreatywnie wykorzystać. Jarmuż w smaku jest dla mnie równoczesnym skrzyżowaniem kapusty ze szpinakiem, botwinką i brukselką. Ponieważ już kiedyś dusiłam brukselkę z kindziukiem, zaryzykowałam wrzucenie na patelnię również jarmużu. Do tego jeszcze dodatek kindziuka, orzechów włoskich i trzykolorowego ryżu i już miałam szybką przekąskę do lanczboksa, którą z przyjemnością zjadłam w pracy na obiad.

Inny pomysł przyszedł mi w porze weekendowego śniadania. Jak wiadomo, wtedy w kuchni rządzi Pan R., więc poprosiłam o jajecznicę z serem lazurem i przesmażonym wcześniej na maśle jarmużem. To było coś naprawdę dobrego!

I w tak prosty sposób oswoiłam smak jarmużu.



Ryżowa sałatka z jarmużem, kindziukiem i orzechami włoskimi (pomysł własny)

poszatkowane liście jarmużu (z wyciętą twardą częścią pośrodku liścia)
masło
kindziuk
orzechy włoskie
ryż tri colore

Na maśle najpierw podsmażyłam pokrojonego kindziuka, aż zrobił się lekko chrupki, następnie dodałam jarmuż i dusiłam, aż był miękki (lekko podlewając wodą, lepszy byłby bulion, ale zjadłam go wcześniej). Na koniec dodałam orzechy włoskie i wymieszałam z ugotowanym wcześniej ryżem.



Jajecznica z serem lazurem i jarmużem (pomysł własny)

poszatkowane liście jarmużu (z wyciętą twardą częścią pośrodku liścia)
jajka
masło
ser pleśniowy lazur

Najpierw na maśle został podduszony jarmuż, następnie zostały wlane rozbełtane jajka z pokrojonym na kawałki serem. Uwaga: jajecznicy nie solimy – słony smak nadaje ser.


Jajecznicę dodaję do akcji:

Serowe pierożki z ciasta filo

Wzięła nas ochota na powtórzenie pierożków filo, które już kiedyś robiliśmy. Za pierwszym razem nadzienie składało się z sera białego i żółtego, zielonej pietruszki i jajka dla sklejenia całości. Tym razem jednak powstały dwa rodzaje nadzienia. Do dwóch misek rozdzieliłam po połowie starty żółty ser i grecką fetę zamiast białego sera. Dodatkowo do pierwszej miski zamiast zielonej pietruszki – trafiła mięta z krzaka, a w drugim nadzieniu sery połączyły się z szynką parmeńską.
Ciasto robiłam z przepisu Dorotus, jednak pamiętając o poprzednich kłopotach z rozlewającym się ciastem już na początku dodałam o 100 g więcej mąki i w trakcie zagniatania dodałam jeszcze trochę. Finalnie mąki było ok 550 gram. Ciasta wychodzi wtedy na 2 blaszki pierożków.
Samo ciasto filo powinno się przy rozciąganiu robić bardzo cienkie i delikatne, uważając przy tym, aby go nie rozerwać. Pieczenie trwa bardzo krótko – zaledwie 15 minut. Takie pierożki to świetna przekąska na ciepło i na zimno. My większość zjedliśmy na kolację.



Serowe pierożki z ciasta filo (nadzienie – pomysł własny, ciasto – oparte na przepisie Dorotus z moimi zmianami)

Ciasto:
ok 550 g – 600 g mąki pszennej (w zależności od tego jak zwarte będzie ciasto)
6 g soli (dałam 1 łyżeczkę)
330 ml wody, podgrzanej do 50ºC (dałam ciepłą z czajnika)
30 ml oliwy z oliwek
skrobia ziemniaczana do podsypywania (lepsza jednak jest pszenna)


Nadzienie:
pokruszona feta,
starty na dużych oczkach żółty ser
posiekana świeża mięta
pokrojone plastry szynki parmeńskiej
jajko (surowe, rozbełtane)


Przygotowanie nadzienia:
W jednej misce połączone: feta, ser żółty, mięta i rozbełtane jajko, w drugim feta, ser żółty,szynka parmeńska i jajko. Wszystko razem wystarczy w obu miskach ze sobą połączyć, a potem tylko nadziewać i zawijać.


Przygotowanie ciasta:
Mikserem wymieszać mąkę, sól i wodę. Jak składniki zaczną się łączyć, wlać oliwę, nadal miksując. Miksować około 3 - 4 minut, aż ciasto się połączy, będzie miękkie, delikatnie klejące i będzie prawie odchodziło od brzegów miski.
Wyłożyć ciasto na stolnicę oprószoną skrobią ziemniaczaną, uformować w kulę.
Kulę podzielić na mniejsze kawałki, około 60 g każdy, również uformować je w kulki. Ułożyć je na blaszce oprószonej skrobią, w odległości kilku centymetrów od siebie. Przykryć je folią lub ręczniczkiem (ja przykryłam wilgotną ściereczką) i pozostawić w chłodnym pomieszczeniu (14 - 16ºC) na 2 godziny (u mnie 3 godziny w pomieszczeniu o temp. 21 stopni).
Delikatnie oprószyć mąką stolnicę. Jeden kawałek ciasta filo położyć na środku. Rozwałkować go na koło o średnicy 14 - 16 cm (ja rozwałkowuję trochę bardziej). Od tego momentu - kładziemy dłonie pod ciasto i rozciągamy je ostrożnie grzbietami dłoni, uważając by nie popękało. Ważne, by pod spodem podsypywać skrobią. Ciasto jest gotowe, gdy ma grubość około 0,5 mm, czyli jest tak cienkie, że można przez nie przeczytać gazetę .
Jak płat ciasta jest gotowy, należy go przykryć delikatnie wilgotnym ręczniczkiem lub folią by nie wysychał (my jednak nadziewaliśmy na bieżąco każdy przygotowany płat uprzednio smarując go oliwą). Następnie tym sposobem przygotować kolejne płaty ciasta, układać je na sobie po posypaniu wcześniejszego płata skrobią (lepsza jest mąka pszenna), na końcu przykryć ręczniczkiem lub folią. Nadmiar skrobi z ciasta można usunąć pędzelkiem (my od razu kładliśmy na blaszkę do pieczenia przykrytą folią aluminiową)
Piekliśmy 15 minut w 180 stopniach.


Dodaję do akcji:

Gotujemy po polsku! Ciastka serowe w kilku wersjach

Całkiem niedawno pisałam, że pewnie ciastka zupełnie nieoczekiwanie zrzuciły z piedestału nie tylko kokosanki, ale również owsianki, które były dotychczas w kategorii „the best of”. Okazało się bowiem, że niepozorne, niczym szczególnym nie wyróżniające się ciastka serowe nagle dostały pierwsze miejsce na podium. Najlepsze w tym wszystkim jest to, że nie dość, że potrzebują skandalicznie mało produktów (zaledwie 3), aby powstać, to jeszcze robi się je ekspresem.



Najpierw znalazłam na nie przepis u Ewelosy, niedługo potem w wersji troszkę bardziej wypasionej na Palce Lizać. Za pierwszym razem zrobiłam więc oba rodzaje. Ale ponieważ Pan R. piał z zachwytu nad nimi, (że one są prawie jak ciasto francuskie, które notabene bardzo lubi) postanowiłam zakupić kolejną porcję sera i uskutecznić je raz jeszcze. Przy okazji Młoda dała fajny pomysł, że można by je zrobić z salami, a Pan R. dorzucił propozycję z dżemem. Łyknęłam to jak rybka haczyk i następnym razem oprócz jabłkowych zrobiłam jeszcze pierożki: jedne z dżemem, drugie z salami, a trzecie z parówką. Moim zdaniem na wytrawnie ciastka serowe smakowały jeszcze lepiej. W wersji z dżemem mieliśmy jedno zastrzeżenie – nie może być zbyt rzadki, bo wypływa w trakcie sesji w piekle. Dobra będzie jednak marmolada i tym właśnie nadzieję je następnym razem.

A propos takich serowych deserów – mam jeszcze dwa przepisy, które czekają na realizację: jeden to smak dzieciństwa, drugi – coś podobnego do tych tutaj ciastek. Ale to innym razem.

Ewelosa napisała u siebie, że ciastka serowe robiła jej mama, kiedy Ewelina była pacholęciem. Podejrzewam, że jej rodzicielka przepis wzięła z biblii zwanej „Kuchnia Polska”. Tym samym dodaję przepis do akcji Gotujemy po polsku u Grumków, której patronem jest serwis zPierwszegoTłoczenia.pl. Zaś z uwagi na ser dodaję do durszlakowej akcji Wina i Sery.



Ciastka serowe (za Ewelosą i serwisem Palce Lizać)

po tyle samo (np. 25 dag)
sera
mąki
masła (ja masła dałam mniej, na 25 dag sera i mąki dałam 20 dag masła)
ewentualne dodatki: jabłka, marmolada, salami, parówki etc.
edit (27.11.2011 r.):kolejne pierożki nadziałam marmoladą różaną - to był strzał w dziesiątkę!

Mąkę, ser i masło łączymy razem na stolnicy (lub w misce) i wyrabiamy na dość gładkie ciasto.
Wycinamy foremkami ciasteczka(albo krążki zwykłą szklanką, jak robiłam to ja) i pieczemy około 25 minut w temp. 160'C.


Dodaję do akcji:

,


"Patronem akcji Gotujemy po polsku! jest serwis zPierwszegoTłoczenia.pl"

Gotujemy po polsku! Karpatka

Pan R. po ostatnim wpisie jajecznym podzielił się ze mną pewnymi obawami. Otóż zmartwił się, że po opisach śniadań jego wizerunek Pana i Władcy spada na pysk w tempie iście szaleńczym. Tym samym zaproponował sponsorowany i autoryzowany wpis, aby uratować jego nieco nadszarpnięty wizerunek macho. Swoją drogą - autoryzację przespał, więc piszę, co mi ślina na język przyniesie, a ściślej, co palce wystukają na klawiaturze.
Mamy więc deal: blacha karpatki plus wpis odbudowujący wizerunek macho w zamian za dwa omlety w weekend ;) Pan R. próbował jeszcze nieśmiało negocjować kilka dodatkowych wpisów, ale moją propozycję codziennych śniadań przygotowywanych przez wspomnianego, nie wiedzieć czemu, jakoś nie przyjął z entuzjazmem ;) Tym samym stanęło na jednym wpisie, jednej karpatce i dwóch omletach ;)

I otóż właśnie – ciasto, które możecie zobaczyć poniżej, to wprowadzone przez mnie w czyn wyartykułowane życzenie Pana i Władcy. Aby je zrealizować, zostałam zesłana do garów w kuchni – dokładniej mówiąc dwóch: jeden na ciasto parzone, drugie na budyń do kremu. W tym czasie Pan i Władca oddawał się bardzo ciężkiej i wielce stresującej pracy grania na komputerze. Musicie wszak wiedzieć, że dylematy moralne w Dragon Age, zmęczone od ekranu oczy i bolące od siedzenia szanowne cztery litery to nie lada wysiłek. Przy tym moja wyprodukowana, przy żarze dochodzącym z piekarnika, karpatka jest niczym pstryknięcie palcami. Aha! Ciasto łaskawie zostało już prawie zjedzone. Czekam więc na omlety ;)


Co do samego ciasta – próbowałam dowiedzieć się skąd się właściwie wzięło w polskiej kuchni, czy zostało zapożyczone, czy jest nasze. Niestety, nie znalazłam odpowiedzi. Ponieważ jednak znam je jeszcze z domu rodzinnego, dodaję do akcji polskiego gotowania u Grumków.



Karpatka (źródło: kartka z zeszytu, przepis na kartkę został spisany z książeczki „Przepisy Czytelników Poradnika Domowego” z 1992 albo 1993 roku, która to książka leży w szafce u rodzicielki; podane proporcje stosowałam już wielokrotnie)

Ciasto:

100 g masła
1 szklanka mąki
1 szklanka wody
5 jaj

Rozpuścić masło, dodać wodę i mąkę. Mieszać, aż ciasto uzyska jednolitą strukturę i zacznie „odchodzić” od garnka, chwilkę odparować i zostawić do ostygnięcia. Do zimnej masy dodawać po jednym jajku i ucierać (każde kolejne dopiero w momencie, kiedy wbite wcześniejsze połączy się już z ciastem). Ciasto podzielić na 2 blaszki i piec w 180 stopniach do momentu „wypiętrzenia gór” i ich lekkiego zezłocenia.

Krem:

0,5 l mleka
3 łyżki mąki ziemniaczanej
2 łyżki mąki pszennej
cukier wanilinowy
2 łyżki cukru
kostka masła

Z mleka, mąki i cukrów ugotować budyń (często mieszając) i ostudzić. Utrzeć masło mikserem i dalej ucierając dodawać po łyżce oziębionego budyniu. Przełożyć kremem placki i odstawić do lodówki na ok 4 godziny.
Wierzch można polać czekoladową polewą albo obsypać cukrem pudrem (jak dla mnie czynność zbędna, choć, kiedy byłam młodsza bardzo lubiłam na karpatce polewę)



Dodaję do akcji:


"Patronem akcji Gotujemy po polsku! jest serwis zPierwszegoTłoczenia.pl"

Gotujemy po polsku! Zupa z jarmużu

Bardzo lubię nazwę jarmuż, zresztą podobnie jak oberżynę. Są nieco twarde w wymowie, ale bardzo dźwięczne i takie, ekhem radosne.
A z jarmużem było tak: najpierw spotkałam go w supermarkecie. Zastanawiałam się: „Brać czy nie brać? A jak nie znajdę szybko przepisu i się zmarnuje? Eeee, dobra! Innym razem!”. Niedługo potem trafiłam na wpis u Gospodarnej i sobie pomyślałam: „Noooo! Zupa! Dobry pomysł! Tak właśnie zrobię!”. A później przeglądałam książkę „Kuchnia śląska”, którą dorwałam w taniej książce za jedyne 3 złote i proszę! - tam też była zupa z jarmużem. Myślę sobie: „Jak znalazł na polskie gotowanie”. No więc uwarzyłam :) Przy okazji wpadł mi do głowy pomysł kulinarny, a ponieważ mam jeszcze trochę liści, to wykorzystam to przy najbliższej okazji :)

Swoją drogą, chyba muszę sobie odświeżyć filmy pewnego reżysera, którego nazwisko brzmi bardzo podobnie ;)



Zupa z jarmużu (źródło: „Kuchnia śląska”, pod red. Ewy Krasnopolskiej i Andrzeja Żmudy, wyd. Ad Oculos, s. 15) – moje uwagi w nawiasach

50 dag jarmużu (wzięłam 6 dużych liści, z których wykroiłam środkowe zgrubienie)
marchewka
pietruszka
kawałek selera
kawałek pora
50 dag ziemniaków (2 średnie)
6 szklanek wody (dałam 5)
szklanka mleka (dałam pół)
0,5 szklanki śmietany (pominęłam, mleko zabieliło zupę w stopniu dla mnie wystarczającym)
płaska łyżka mąki pszennej wymieszanej z wodą
sól, pieprz, odrobina cukru
2 roztarte ząbki czosnku (proponuję dać więcej – zupa bardzo zyska z mocnym czosnkowym posmakiem)
przyprawa do zup (zamiast przyprawy do wody wrzuciłam 2 liście laurowe, 3 ziela angielskie, oliwę, suszony lubczyk i gałązkę selera naciowego)

Zagotowałam wodę, posoliłam, wlałam oliwę i wrzuciłam przyprawy. Następnie wrzuciłam pokrojone warzywa i cukier. Gotowałam do miękkości. Wlałam 1/8 szklanki zawiesiny z mąki i wody, pól szklanki mleka i zagotowałam. Na koniec dodałam roztarte z solą 2 ząbki czosnku i doprawiłam pieprzem. Na koniec powinno się jeszcze dodać zahartowaną śmietanę, ale ja z tego zrezygnowałam.

Dodaję do akcji:

,


"Patronem akcji Gotujemy po polsku! jest serwis zPierwszegoTłoczenia.pl"

Gotujemy po polsku! Smażone jajka faszerowane

Wspominałam już jakiś czas temu o moich ulubionych śniadaniach – to są z reguły te sobotnie. Przygotowuje je wtedy najczęściej Pan R. Jeżeli chodzi o dania z jajkami jest niezrównany: omlet, idealnie ugotowane jajko na miękko, jajko na twardo (na pysznej, urozmaiconej i kolorowej kanapce), jajko sadzone z lekko rozpływającym się żółtkiem, pasta jajeczna do smarowania chleba, jajecznica z serem pleśniowym albo kiełbaską - to są boskie dania. Jeżeli ja jestem w domu boginią w kwestii serników na zimno i tart, to podobny status Pan R. osiąga w dziedzinie jajek i „chińszczyzny” ( o której będzie innym razem). Sami więc rozumiecie, że nie mogę mu odbierać śniadaniowego miejsca na podium i czekam niecierpliwie na weekendowe jajka ;)

W tym tygodniu zaserwował coś, czego jeszcze nie jadłam – smażone jajka w skorupkach. Muszę przyznać, były pyszne i nieco zaskakujące. A przy okazji prezentowały się nader smakowicie.



Przepis Pan R. znalazł kiedyś w „Kuchni Polskiej”, książce, która przez wiele lat była kulinarną biblią polskich gospodyń. Co ciekawe, tego samego dnia, w którym jedliśmy to śniadanie, wieczorową porą przeglądałam zeszyt z przepisami mamy Pana R. Były w nim włożone również karteluszki z przepisami wydarte z dawnych czasopism dla pań (podejrzewam, że tymi kawałkami gazet były różne numery „Przyjaciółki”, szarej i zupełnie niepodobnej do gazet współczesnych). Ponieważ, „Kuchnia Polska” była dość często w użyciu w okresie PRL-u, zapewne i z niej wykorzystywano przedruki przepisów do gazet. Wracając do zeszytu i owych karteluszków - jakież było moje zaskoczenie, kiedy znalazłam w nich przepis na jajka, które jadłam rano. Jak się okazuje, Pan R. doskonale zapamiętał przepis z książki.



Przepis na jajka (z książki „Kuchnia Polska”) dodaję do akcji Grumków Gotujemy po polsku!, której patronem jest serwis zPierwszegoTłoczenia.pl.



Jajka faszerowane (źródło: książka „Kuchnia Polska”)

6 jaj
koperek (może być też szczypiorek albo zielona pietruszka)
masło
bułka tarta
sól, pieprz

Jajka ugotować na twardo, wystudzić, nie obierać. Ostrym nożem ostrożnie przekroić jajko na pół, wydrążyć. Białko i żółtko posiekać, połączyć z masłem (aby masa nie była luźna), dodać koperek i przyprawić. Nadziewać masą skorupki, „maczać w bułce tartej” i przysmażyć na maśle do zrumienienia bułki.

Uwagi: przepis z wycinka gazety sugeruje, że do masy można dodać jeszcze śmietanę, natomiast Pan R. proponuje jeszcze inny sposób: do masy dodać surowe jajko i nadziane skorupki z bułką tartą na wierzchu nie wrzucać na patelnię, ale piec chwilę w piekarniku.

Dodaję do akcji:

, ,


"Patronem akcji Gotujemy po polsku! jest serwis zPierwszegoTłoczenia.pl"